Rozdział 12

Słońce ponownie wschodzi nad horyzontem. Dzieje się tak od zalania dziejów i ani wojna, ani katastrofa naturalna nie jest w stanie tego powstrzymać. Podobnie też, żaden kryzys, żadna zdrada nie zmienia praw, którymi rządzi się świat. To prawda, poranek jest chłodniejszy niż wczoraj. Można tylko zgadywać, czy przyczyną są warunki pogodowe, czy może jednak brak kogoś, kto był, lecz odszedł? Słońce wzeszło i od razu schowało się za obłoki, czyniąc ten dzień szarym i pochmurnym. Powietrze wypełnia wilgoć i mroźna aura zbliżającej się zimy. Na razie jesień rozwija się jednak w pełni. Liście zmieniają barwy na bardziej brunatne, niektóre już odrywają się od życiodajnej gałęzi, by bezradnie spocząć na mokrej glebie.

Kath powoli otwiera oczy. Nie siada, z początku nawet się nie rusza. Jej  śpiące, zamglone spojrzenie skierowane jest przed siebie. Ogarnia wzrokiem drewniany sufit i pajęczyny, które zwisają, jakby były świątecznymi girlandami. Brunetka leży niezmiennie w tym samym miejscu, w którym wczoraj zasnęła. Zapewne emocje przeżytego dnia zmęczyły ją na tyle, że od razu zatraciła się w sennych marzeniach. Teraz układa usta w podkówkę, jednak nic więcej nie zmienia się w jej obliczu. Ani jedna łza nie gości w jej oku.

Tuż obok niej pojawia się postać. Siada po turecku i także nic nie mówi. Patrzy na nieruchome ciało. Obserwuje jej wzrok utkwiony bezmyślnie w suficie. Niebieskie oczy Kath są zmatowiałe i wyschnięte. Gdyby nie równomierny oddech i mruganie powiek, można by pomyśleć, że uszło z niej życie.

Conn mimo wszystkiego, co wydarzyło się kilka godzin temu, ma spokojny wyraz twarzy. Nie widać charakterystycznie zaciągniętych brwi. Jego czoło jest gładkie, bez żadnych zmarszczek. Twarz ma rozluźnioną i wyspaną.

— Jak się czujesz? — Pyta dziewczynę, która stale się nie rusza. Kath mruga kilkakrotnie, lecz nie zwraca wzroku na mężczyznę.

— W porządku. — Odpowiada beznamiętnie. Jej głos jest zachrypnięty. Conn odwraca na moment wzrok w kierunku ojca, który właśnie głośno zachrapał.

— Słuchaj, Kath. Wiem, że może jest ci ciężko. Miałaś z nim chyba bliski kontakt. — Mówiąc to, Conn nie patrzy na dziewczynę.  Wzrok ma skierowany w dół. W międzyczasie bawi się końcówką sznurowadła przy bucie. — Jesteśmy na siebie skazani, ale damy jakoś radę. Mogę cię zapewnić, że bardzo różnię się od mojego brata.

Kath gwałtownie odwraca głowę na bok i spogląda na Wooda, który nadal patrzy się w stronę podłoża. Brunetka obserwuje go badawczo.

— Nie miałam z nim żadnych ‘bliskich kontaktów’. — Oburza się, siadając w tym samym czasie. Teraz, będąc naprzeciwko siebie, oboje kierują spojrzenia w dół. Ciszę przerywa ciężki oddech Cleytona. Kath widocznie nie potrzebuje dodawać żadnych słów do konwersacji.

— Chciałbym obejrzeć twoje rany, jeśli pozwolisz. — Kath podnosi na niego wzrok. Nie ma jednak w spojrzeniu ani zdziwienia, ani aprobaty, tylko pustkę. Nie słysząc żadnej odpowiedzi, mężczyzna kontynuuje. — Nie minęło dużo czasu. Chcę się tylko upewnić, że wszystko jest dobrze. — Conn pozwala sobie na leki uśmiech, co wydaje się niemalże groteskowe, biorąc pod uwagę ponurą atmosferę, jaka wisi w powietrzu. Brunetka skina głową. Z pewnością przyznaje mu rację. Odwraca się plecami do Wooda. Zdejmuje bluzę i od razu podciąga koszulkę. Conn marszczy lekko brwi, badawczo zerka na jej ramiona i plecy. Joys musiał mieć rację, bo maść, jaką jej zaaplikował znacznie zniwelowała skutki tortur Lyesona. Mężczyzna delikatnie dotyka skóry dziewczyny w kilku miejscach. Kath wzdryga się gwałtowni i syczy.

— Boli cię to?

— Nie. Masz zimne ręce. — Odpowiada zdawkowo.

— Wygląda na to, że wszystko jest w porządku. — Oświadcza Conn, a Kath w tym samym czasie ubiera się z powrotem w bluzę i siada naprzeciw Wooda.

— Znasz znaczenie tych słów?

Conn marszczy czoło. Jego brwi stają się wtedy jeszcze bardziej krzaczaste.

— Chodzi mi o słowa ‘w porządku’.

— A mają znaczyć coś więcej niż w rzeczywistości? — Dziwi się.

— W moich stronach, posługiwanie się tym zwrotem jest dość specyficzne. Nikt nie może publicznie mówić, że źle mu się żyje. Nikt też nie czuje się dobrze, więc umownie zaczęliśmy się posługiwać zwrotem ‘w porządku’. Oznacza to, że jest tak sobie, to znaczy znośnie.

Conn wygina usta w aprobacie.

— Pomysłowe.

— A jak twoje zranienie?

Wood ma przez moment zdezorientowaną minę, jednak potem spogląda ukosem na swój bark i uśmiecha się pod nosem.

— To nic takiego. Lyeson ugodził mnie swoim scyzorykiem, bo nie nazwałbym tego kikuta nożem. — Ironizuje i wstaje z miejsca, potem odchodzi na bok. Kath jednak podnosi się na nogi. Spogląda na swoje prowizoryczne posłanie, czyli plecak, który pełni funkcję poduszki. Nie kładzie się z powrotem, a podciąga bagaż bliżej siebie. Powoli zanurza dłoń w czeluści plecaka i wyciąga pierwszą napotkaną rzecz. Jest to drewniana figurka niedźwiedzia, który stoi na czterech łapach, jakby magicznie zastygł w czasie marszu. Brunetka stawia przedmiot obok siebie i kolejny raz losuje. Tym razem wyjmuje staromodną spinkę do włosów, jednak ją też odkłada. Za trzecim razem w końcu wyciąga to, czego szuka. W jej oczach błyszczy srebrny krążek wielkości korka od butelki. Jest mały, więc łatwo go zgubić. Kath przygląda mu się i obraca przedmiot w dłoni. Na wierzchu chip jest wyryty numer 49.

— Co tam masz? — Zagaduje Conn, widząc, że dziewczyna czemuś się przygląda.

— Myślisz, że będę mieć jeszcze okazję, by pojawić się w Nowym Jorku?

Conn marszczy czoło i podchodzi bliżej.

— Teraz to zbyt niebezpieczne. — Odpowiada chłodno. Kath nie patrzy na niego, jej oczy wciąż są utkwione w metalicznym przedmiocie. — Co to jest?

— Nie mam ochoty na zwierzenia w tym momencie, Conn. — Odpowiada ostro.

Wood urażony tymi słowami wstaje i odchodzi bez słowa. Kath obserwuje jak kuca obok swojego ojca i trąca jego ramię, by tamten się obudził. Dziewczyna wypuszcza powietrze z płuc i powraca do obserwacji srebrnego chipu.

~*~

Ulice Nowego Jorku są zupełnie opustoszałe. Wszędzie panuje cisza, jakby wszyscy mieszkańcy nagle zapadli się pod ziemię. Pochmurne niebo zawieszone nad tym wizerunkiem miasta idealnie z nim współgra. Powietrze przepełnione jest napięciem. Panuje nieprzenikniona cisza, jednak ten stan nie daje ukojenia. Atmosfera jest naelektryzowana, jakby zaraz miało się coś stać. Cisza przed burzą?

Jedną z głównych ulic przemyka postać. Ma na sobie ciemną kurtkę i spodnie w podobnym kolorze. Widać, że Joysowi zależy na czasie. Przemieszcza się szybko i uważnie rozgląda na boki. Nie idzie środkiem drogi, trzyma się blisko fasad i bystrze lustruje okolicę. Na asfalcie widzi kilka ciał, które zostały porzucone na pastwę miejskich psów i kotów. Co się wydarzyło, że bliscy nawet nie mieli czasu zabrać zmarłych? Okna w pobliskich kamienicach są wybite. Szkło z szyb wala się na ulicach. Drzwi w niektórych domach zwisają na pojedynczych zawiasach, jakby ktoś niedawno je sforsował. Wood najwyraźniej nie ma czasu, by zagłębiać się w przyczyny tego stanu rzeczy. Idzie dalej.

Jest teraz na jednej z głównych ulic w mieście. Dookoła wznoszą się strzeliste budynki sięgające ponad stu pięter. Ich oszklone ściany otulają okolicę. Górują nad krajobrazem zniszczenia, jakie widać w centrum. Tutaj też zdarzyła się jakaś tragedia. Wystawy sklepowe są rozkradzione i porozwalane na ziemi. Ludzie najwyraźniej łapali, co mogli, podczas gdy inni specjalnie wykorzystali okazję, by przyjąć anarchistyczną postawę.

Przebiegając przez skrzyżowanie, Joys spogląda w górę. Tam widzi wielopoziomowe ulice zawieszone nad jego głową. Niegdyś ruch w tej części Nowego Jorku był ogromny. Ludzie w jednakowych uniformach przepychali się chodnikami w pogoni za swoimi sprawami. Komendariusze obserwowali ludzi, by wykryć jakąś jawną oznakę buntu przeciw władzy. Codziennie wozy taksówkarskie wyzyskiwały swoich klientów, w czasie, gdy inni kierowcy wsiadali do swoich ekskluzywnych aut zawieszonych kilka centymetrów nad ziemią. Dziś wszystko ustało, ucichło. Auta są porzucone na środku drogi, niczym zabawki, które znudziły się właścicielowi. Wszędzie panuje pustka i dziwny zastój, jakby czas się zatrzymał.

Joys po wielogodzinnym marszu dociera do punktu docelowego. Przed nim wznosi się masywna budowla z dwiema szarymi kolumnami. Przez jej starodawny wygląd, zdecydowanie odstaje od otoczenia małych, brązowych kamienic. Do czerwonych drzwi prowadzą rzędy schodów. Wood pokonuje je bez trudu, przeskakując po dwa stopnie naraz. Wewnątrz budynku jak zwykle panuje półmrok, a światło dociera tylko przez małe okienka osadzone wysoko, na poziomie drugiego piętra. Budowla jest dość wysoka, więc dźwięk zamykanych drzwi szybko rozlega się echem. Joys pewnym krokiem kieruje się przed siebie. Szybko znajduje kręte schody, prowadzące na niższy poziom. Zbiega po nich zniecierpliwiony i jest teraz w zupełnie innym otoczeniu. Ta przestrzeń zawsze sprawia wrażenie miłej i przytulnej. Ogień płonie w kominku, rozświetlając mrok, nadając ciepła wnętrzu. Regały z książkami i innymi drobiazgami stoją pod ścianą, a wszędzie porozkładane dywany nadają miejscu jakiejś groteskowej elegancji i ekstrawagancji.

Teraz jednak coś nie gra.

Joys rozgląda się oszołomiony po wnętrzu. Panuje ciemność. Nie dociera tutaj nawet mała strużka światła. Wood zaczyna grzebać po omacku w kieszeniach. Dopiero po chwili wyciąga zapalniczkę i pstryka, by oświetlić sobie drogę. Na jego twarzy maluje się zdziwienie. Czyżby był zaskoczony, że kwatera Czerwonego Ogrodu jest porzucona sama sobie? To niemożliwe. Jedną z głównych zasad członków Ogrodu jest to, że nigdy nie pozostawiają kwatery bez nadzoru.

— Jest tutaj ktoś? — Kieruje głos w czarną nicość, ale nikt mu nie odpowiada. Robi kilka kroków naprzód. Chwilami prawie potyka się o jakieś przedmioty. Za chwilę gwałtownie uderza o oparcie kanapy, która stoi przed nim. Chłopak oświetla sobie drogę nikłym płomykiem i zbliża się do kominka, w którym nie tli się nawet żar. Napina twarz i otwiera szerzej oczy, z miną pełną nadziei i determinacji, wrzuca zapalniczkę do ognia. Żar i gas powodują mały wybuch i po kilku chwilach pomieszczenie się rozświetla. Wood odwraca głowę od paleniska i obejmuje wzrokiem całe pomieszczenie. Na podłodze walają się różne przedmioty, książki i papiery. Czyżby pouciekali? Wszystko wygląda na to, że ktoś uporczywie próbował tutaj coś znaleźć.

— Wood?

Joys odwraca się na pięcie i wyciąga rękę do przodu jakby dla asekuracji przed wrogiem. Przed nim stoi niska, ciemnoskóra dziewczyna, z czarnymi loczkami piętrzącymi się dookoła głowy. Ma na sobie krótką bluzkę i brązowe spodenki do kolan, które są o wiele na nią za duże. Przybrawszy postawę pełną gotowości, wygląda jak zwierzę szykujące się do skoku. Wood potrzebuje kilka sekund, by wytężyć wzrok i zobaczyć przed sobą drobną sylwetkę dziewczyny.

— Leoni? — Jego zdziwienie jest w pełni uwydatnione w tonie głosu. Mulatka bez zastanowienia podchodzi do Joysa i przygląda mu się uważnie. — Gdzie są wszyscy?

Dziewczyna milczy, po czym mija Wooda i wskakuje na kanapę przed kominkiem. Joys śledzi ją wzrokiem, ma wyczekujące spojrzenie. Nie otrzymuje od niej żadnej odpowiedzi, więc siada obok na sofie. Jej twarz jest ściśnięta, napięcie jej skory jest widoczne gołym okiem.

— Teraz się do mnie nie odzywasz? — Ponagla ją. Mulatka zwraca ku niemu niepewne spojrzenie.

— Widocznie.

Joys przewraca oczami.

— Słuchaj, wiem, że między nami nie układało się najlepiej…

— Daj sobie spokój, Wood. Wiesz, jak traktuje się tutaj dezerterów. — Dziewczyna odwraca od niego oczy i przenosi wzrok na płomienie. Twarz Joysa jest pełna dezaprobacji.

— Jakich dezerterów? — Odpowiada ostro, jest zdziwiony. — Żadnej dezercji nie było, Leoni. Miałam obowiązek wobec brata i… przyjaciółki.

Leoni kieruje na niego kpiące spojrzenie. Jej twarz zmienia się diametralnie.

— Co to za wątpliwość w twoim głosie? — Pyta zadziornie. — To ty posłuchaj, Wood. Skończyły się rzymskie wakacje. Mamy otwartą wojnę! — Jej głos jest teraz przepełniony gniewem. — Ty, zamiast zaangażować się tak, jak zwykle w robotę, szlajasz się z nie wiadomo kim.

Twarz chłopaka, słuchając tych słów, coraz bardziej się napina. Zaciśnięte zęby uwydatniają teraz ostre rysy twarzy.

— Uważaj, Leoni.

— Co się w ogóle z tobą stało, co? Kiedyś byłeś prawą ręką Cedrica! — Przypomina mu ostro mulatka. — Uważałeś naszą misję przejęcia władzy w mieście za priorytet. Od kilku miesięcy cię nie poznaję… — Kończy z żalem w głosie. Nastaje chwila ciszy, którą przerywa tylko trzask ognia w kominku.

— Może faktycznie jestem zdekoncentrowany. — Przyznaje zachrypniętym głosem. — I właśnie po to tu jestem, żeby nadrobić wszystkie moje niedociągnięcia.

Leoni prycha, nie obdarzywszy go spojrzeniem. Wzrok ma ciągle utkwiony w ogniu, odbicia płomieni tańczą w jej oczach.

— Poszli do komanda, prawda?

— Cedric kazał nie zdradzać nikomu planów akcji.

— Aha! Czyli jednak poszli na akcję! — Oczy Joysa rozświetlają się momentalnie. Leoni zaś wzdycha ciężko. — Chcąc nie chcąc mi pomogłaś.

Dziewczyna rzuca mu gniewne spojrzenie.

— Nawet nie myśl o tym, Wood.

Joys wstaje z miejsca i szybko kieruje się w stronę schodów. Leoni gwałtownie odwraca głowę w jego stronę.

— Wood! Ostrzegam! — Joys jednak nie robi sobie nic z jej słów. — Nie znasz planu, słyszysz?! — Leoni wstaje i podchodzi bliżej niego.

— Wystarczy, że znam dawne ustalenia.

— Cholera, Wood! Nic nie znasz, nie rozumiesz? Wszystko jest inaczej! — Krzyczy za nim mulatka, gdy ten stawia już stopę na stopniu.

— Zobaczysz, jeszcze mi wszyscy podziękujecie. — Uśmiecha się i puszcza jej oczko, po czym znika. Mulatka załamuje ręce i z niedowierzaniem patrzy na miejsce, w którym przed chwilą stał Joys.

~*~

— No i wyobraźcie sobie moją minę, gdy ten mały smarkacz przychodzi do mnie i mówi, że mnie wywiezie z tego przeklętego osiedla. No oniemiałem! — Zanosi się śmiechem Clayton. Cała trójka maszeruje przez gęste zarośla, które sukcesywnie utrudniają im orientację w terenie.  Conn, zamykając pochód, ma nietęgą minę, słuchając po raz pierwszy opowieści ojca o tym, jak to został uwolniony z osiedla. Zaś Kath zdaje się nawet nie przywiązywać uwagi do słów, które słyszy z ust seniora Wooda. — Młody miał dobry plan...

— Najwidoczniej, bo jednak tutaj jesteś cały i zdrowy. —  Zaśmiewa się Conn, mimo że jego dezaprobata dla brata jest wciąż widoczna na jego twarzy.

— No i słuchajcie dalej. Właśnie tego dnia, gdy Joys przyjechał mnie odwiedzić, był zaplanowany wyjazd do stolicy. Żandarmeria musiała uzupełnić zapasy, czy jakieś inne bzdety. — Cleyton macha teatralnie ręką. — Smarkacz powiedział, że ukryje się w furgonetce, a potem mam zwiewać, gdzie pieprz rośnie. No i co, zrobiłem, jak mi powiedział. Cwaniak mały. Takiego wychowałem, wyobrażasz sobie, Conn?! Teraz w ruchu oporu, skubaniec siedzi i będzie nas uwalniał od tej, pożal się Boże władzy.

— Ciszej! — Syczy Conn, kładąc dłoń na ramieniu ojca, który idzie przed nim.

Kath w tym czasie znacznie oddala się od grupy. Idzie na przedzie, a jej zamyślona mina świadczy o tym, że najprawdopodobniej nie dba o to, czy zwiększa dystans, czy nie.

— Kath! — Woła ją Conn i podbiega do dziewczyny, wymijając tym samym Cleytona. — Wszystko gra? — Staje przed dziewczyną. Kath ma spuszczony wzrok.

— Tak, jest w p...

— Tylko nie mów, że w porządku, dobra? — Uśmiecha się i patrzy na nią troskliwie. — Widzę, że coś jest nie tak. Co jak co, ale maskować uczuć chyba nie potrafisz, co? — Brunetka podnosi lekko głowę i patrzy na jego promienną twarz. Posyła mu słaby uśmiech, jednak nie jest prawdziwy, bo w jej oczach wciąż czai się głęboka pustka.

— Lepiej ty teraz opowiedz coś o swojej codzienności. — Odzywa się Kath pierwszy raz odkąd wyruszyli kilka dobrych godzin temu. Dziewczyna rusza z miejsca, co zmusza także Conna do wznowienia marszu. Wszyscy ponownie posuwają się naprzód przez zarośla.

— O codzienności? — Marszczy czoło Conn.

— No wiesz, o pracy, życiu. Cokolwiek.

— Dobry pomysł. Sam przyznaj, Conn, że wylewny nie byłeś w tych wszystkich listach. Chętnie się dowiem, jak to w rzeczywistości wygląda. — Komentuje ojciec.

Przez jakiś czas panuje względna cisza, jakby Wood zastanawiał się jak zacząć.

— W sumie, co tu dużo mówić. Pracuję pięć dni w tygodniu i wciąż muszę niańczyć młodszego brata. Zapewniam, że to wymarzone życia jak dla dwudziestopięciolatka. — Kończy sarkastycznie.

— No co ty, dawaj szczegóły. — Kath jest żywsza, co może wydawać się dziwne.

— Chcesz słuchać o pracy w banku? — Ironizuje, a dziewczyna kiwa głową. Idą teraz obok siebie, a tuż za nimi drepcze Cleyton.

— Sama się na to pisałaś. — Zaśmiewa się. — Po trzyletnich studiach matematycznych przydzielono mnie do Nowojorskiego Banku Dystryktowego i byłem pracownikiem szeregowym. Coś w rodzaju przynieś, podaj, pozamiataj. Nie powiem, że była to fajna praca. — Krzywi się. — Później przenieśli mnie na stanowisko doradcy bankowego i tak było do teraz. Nie wiem, czy wyobrażasz sobie, na jakich zasadach funkcjonuje Bank? — Zwraca spojrzenie na Kath, a ona kręci głową. — Zwykły obywatel nie ma prawa wejść nawet do budynku. Wstęp wolny mają tylko ludzie z górnej półki, wiesz, o czym mówię? Właściciele korporacji, komendariusze, czy inne szychy. Wiadomo, że podatki musi płacić każdy, ale pożyczki dla tych ponad prawem także są ze skarbu dystryktu, więc łatwo zrozumieć kto się bogaci, a kto traci.

— To okropne. — Komentuje Kath w zamyśleniu. — Na szczęście nigdy nie miałam do czynienia z Bankiem. W osiedlach nikt nawet o nim nie słyszał, a każdy grosz trzyma się pod materacem.  — Wymieniają ze sobą porozumiewawcze spojrzenia. — Czemu mieszkasz sam?

Conn patrzy na nią pytająco.

— Bo z Joysem nie wytrzymałbym psychicznie. — Śmieje się.

— W osiedlu już miałbyś żonę. — Dopowiada brunetka. — Tam mężczyzn parują w wieku dwudziestu trzech lat.

Conn odwraca wzrok od dziewczyny, a jego uśmiech nagle znika bez śladu.

— Zgadza się. W mieście życie rządzi się trochę innymi priorytetami. — W jego głosie słychać ledwo uchwytywaną nutę żalu. Kath obserwuje jego twarz przez chwilę, idą w milczeniu.

~*~

Joys stoi przed ogrodzeniem, za którym maluje się wysoki, brązowy budynek komanda. Przydługie włosy chłopaka są rozwiewane przez wiatr, który hula teraz między wieżowcami. Wood obserwuje okolicę, a w jego oczach kryje się niedowierzanie. Cały teren jest pusty, ludzie gdzieś zniknęli, nawet pojazdy komenradiuszy zapadły się pod ziemię. Główna brama, która zawsze jest podłączona do systemu elektronicznego, została sforsowana, a resztki metalu leżą porozrzucane po okolicy. Joys niepewnym krokiem przekracza linię ogrodzenia, potem już z pełną świadomością biegnie w kierunku głównego wejścia.

Przemieszcza się kilkadziesiąt metrów i po drodze dostrzega, jak wielki chaos musiał tutaj wcześniej panować. Na betonowych chodnikach walają się papiery, teczki i inne przedmioty, które kiedyś stanowiły ważną własność komanda. Przy samym wejściu do budynku leżą dwa ciała komendariuszy. Mężczyźni są odwróceni twarzą do ziemi. Joysa nie dziwi ten widok, nie zatrzymuje się nawet na chwilę. Drzwi główne także zostały zdewastowane i teraz wiszą chwiejnie na zawiasach. Iskry sypią się z małego urządzenia na ścianie, co oznacza, że cały elektroniczny system obronny diabli wzięli.

Po przestąpieniu progu w oczy rzucają się skutki walki między komendariuszami a ludźmi z Ogrodu. Niegdyś białe korytarze są teraz czarne, co jest skutkiem wybuchu bomby, a podłogi usłane zostały ciałami w czarnych mundurach. Na twarz Joysa wypływa niema aprobata. Jego oczy rozświetlają się, widząc, że misja najprawdopodobniej przebiega pomyślnie. Wood mija kolejne korytarze, a liczba ciał stopniowo zmniejsza się. Pokonując następne piętro, Joys zatrzymuje się przed zakrętem i nasłuchuje. Gdzieś w pobliżu musi toczyć się jeszcze walka, ponieważ w powietrzu unoszą się dźwięki szarpaniny i wrzaski. Wood zaciska mocniej dłoń na broni i biegnie w kierunku hałasu.

W przeciwległym skrzydle dostrzega, że kilka osób w czarnych mundurach stawia opór większej grupie ludzi. Wśród nich Joys rozpoznaje sylwetkę Cedrica, który właśnie przyłożyły kolejnemu komendariuszowi kolbą od karabinu. Wood bez zastanowienia przyłącza się do walki i wymierza dwa pociski w stronę wrogów. Jeden chybi, drugi zaś trafia i powala przeciwnika. W jego kierunku od razu ruszają inni umundurowani, nie mają żadnej broni, co zaskakuje Joysa. Chłopak ponownie wymierza strzał, jednak nie ma już naboi. Odrzuca więc broń na ziemie i zaczyna okładać mężczyznę gołymi rękoma. Kontem oka widzi, że Cedric przestaje radzić sobie z trzema przeciwnikami na raz. Joys podejmuje szybką decyzję. Uderza raz, a porządnie komendariusza, a ten upada na ziemię. Korzystając z okazji, Wood podbiega w kierunku swojego przywódcy. Zauważa na podłodze kawałki szkła i szybko chwyta większy z nich.

— Ej, ty! — Krzyczy zaczepiając jednego z komendariuszy, którzy okładają ciosami Cedrica. Gdy ten odwraca się, Wood uderza go z całej siły szkłem w szyję. Nie trafia w tętnicę, jednak mimo to, spory potok krwi rozlewa się na białe kafle. Komendariusz wrzeszczy, ściska miejsce uderzenia, jednak zaraz rzuca się w stronę Joysa, by natychmiast dokonać kontrataku. Nie udaje mu się to i upada na ziemię, powiększając tym samym kałużę krwi.

Joys odwraca się i widzi, że ostatni umundurowany właśnie dostaje potężny cios w skroń i jest zwalony z nóg. Chłopak spokojnie podchodzi do Cedrica, który jeszcze znajduje się na ziemi. Podaje mu dłoń.

— Co ty tutaj wyprawiasz?! — Podnosi głos przywódca. — Na akcje zostali przydzieleni tylko wybrani, nie masz prawa! — Cedric jest wściekły.

— Spokojnie. — Joys podnosi dłonie w obronnym geście. — Przecież kiedyś sam ze mną ustalałeś tę akcję.

— Właśnie, kiedyś! — Podkreśla. — Ty uciekłeś, a plany się zmieniły.

— Nie uciekłem! To po pierwsze. — Joys unosi się znacznie. Teraz oboje mierzą się nienawistnymi spojrzeniami.

— Kodeks jasno mówi, jak określać zbiegłego z posterunku. — Warczy Cedric. Joys już otwiera usta, by odpowiedzieć, ale tamten nie daje mu dojść do głosu. — Milcz i wynoś się stąd. Miałeś ostatnią szansę.

— Jak możesz po tych wszystkich latach?! — Oburza się Joys i unosi ręce w powietrze. Przywódca jednak nie odpowiada mu i odchodzi w sobie wiadomym kierunku. Inni członkowie ruchu oporu wciąż stoją i mierzą w Joysa oskarżycielskie spojrzenia. Nikt nie patrzy na niego z sympatią. Gdy Cedric jest oddalony już o kilka metrów, oni także odwracają się i idą za nim.

Chwilę później Joys zostaje sam w korytarzu. Stoi pośród zabitych i nieprzytomnych komendariuszy, gorączkowo nad czymś myśli.

—  Jeszcze mi za wszystko podziękujecie. —  Szepcze sam do siebie. Potem odwraca się i zaczyna biec w odwrotnym kierunku, do tego, w który udali się pozostali. 

...................................................................................

Witam Was kochani po tych prawie trzech miesiącach! W końcu mogę tutaj wstawić coś nowego. Miałam małą blokadę od jakiegoś czasu i nie byłam w stanie dokończyć rozdziału, ale za sprawą Cursedpsychopath, która mnie zmotywowała, wstawiam w końcu dwunastkę! :) Możecie jej dziękować, haha.

Kolejny nie wiem kiedy. Mam nadzieję, że szybciej niż teraz.

Komentujcie! 

Pozdrawiam xx