Rozdział 9

Conn, niosąc niewielki plecak, otwiera drzwi kamienicy, przepuszcza Kath w progu, a zaraz za nią wychodzi Joys, obydwoje nie mają bagażu. Conn po krótkiej chwili dołącza do nich. Idą w ciszy, nie patrzą na siebie. Miarowym krokiem podążają w określonym kierunku. Droga, jaką wybierają, prowadzi wprost do kamienicy, w której mieszka brunetka. Jednak zbyt dużo ludzi zwraca uwagę na idących chodnikiem dziwnie ubranych ludzi. Przechodnie mijają ich z zainteresowaniem. Zmieniają więc trasę i przechodzą mało uczęszczanymi uliczkami. Gdy ich cel jest coraz bliżej, skręcają nagle w prawo, między budynki, by bocznymi uliczkami podejść bliżej. Jeszcze tylko kawałek. Teraz kamienica Kath znajduje się tuż za rogiem. Conn cofa Kath i Joysa dłonią, mają się nie ruszać z miejsca. Sam podchodzi do krawędzi budynku i ledwie dostrzega okolicę, która zasłonięta jest przez kilka niewysokich brzózek. Po chwili już widzi furgonetkę, która unosi się nieopodal wejścia do kamienicy. W środku siedzi dwójka komendariuszy. Nie są oni jednak samotni. Obok wozu pałęta się kolejny, patroluje okolicę, a niedaleko wejścia stoją inni umundurowani na czarno, gawędzą.

Conn odwraca się do pozostałych.

— Jest ich tam czterech. Idę do frontowych drzwi, a wy przejdźcie bocznymi uliczkami na tyły. Joys, masz mój plecak, nie zgub go. — Przestrzega brata, wręczając mu bagaż.

— Uważaj. — Mówi Kath, a Conn w odpowiedzi puszcza jej oko i znika za rogiem budynku. Młodszy Wood wzdycha ciężko i pociąga dziewczynę lekko za rękaw bluzy, którą jej podarował. Oboje odwracają się w przeciwnym kierunku.

Conn tymczasem spokojnie idzie chodnikiem. Nie patrzy na komendariuszy, mija ich bez słowa i wchodzi po schodkach ku drzwiom frontowym do kamienicy.

— Ej, ty! To miejsce jest strzeżone przez władze, nie możesz tam wejść.

Wood zaciska usta w wąską kreskę i odwraca się do komendariusza.

— Moja ciotka jest chora, ma na nazwisko Holis, mieszka tutaj. — Wskazuje dłonią na budynek. — Sama nie chodzi, muszę jej pomóc. — Dodaje ze smutkiem w głosie. Komendariusz patrzy na niego uważnie, drapiąc się po ogolonej brodzie.

— Dobra, byle szybko. — Macha dłonią i odchodzi do swojego towarzysza. Conn zamyka za sobą drzwi, czerpie powietrze w płuca. Następnie przechodzi przez korytarz. Zgodnie z tym, co mówi Joys, tylne wejście powinno być na końcu holu, za schodami. Tak też jest. Mężczyzna szybko wpuszcza brata i Kath do środka. Przyciska palec do ust, gdy oboje mijają go w progu.

— Macie kilka minut. — Szepcze i pokazuje palcem na drzwi frontowe, za którymi majaczą sylwetki komendariuszy. Nie trzeba im dwa razy powtarzać, oboje od razu wdrapują się po schodach na górne piętro. Kath staje naprzeciw swoim drzwiom i uważnie im się przygląda. Na mechaniczny zamek została założona pieczęć z godłem dystryktu, która przedstawia latarnie morską ogrodzoną wysokim murem.

— Co to ma być? — Odzywa się, gdy Joys staje obok.

— Latarnia.

— Nie… To całe ustrojstwo.

Joys podchodzi do drzwi i kuca przed pieczęcią, która sprawiła, że nie można w pierwotny sposób otworzyć zamka i wejść do środka.

— Cholera… — Szepcze mężczyzna.

— Zrób coś. — Kath odwraca się w kierunku schodów, ale nie widzi nic niepokojącego. Joys w tym czasie wyjmuje z kieszeni cienki drucik i drugi, nieco grubszy. Dziewczyna unosi brwi.

— Nosisz takie rzeczy zawsze?

— Jestem praktyczny. — Uśmiecha się pod nosem i majstruje przy pieczęci. Po kilku chwilach odczepia wierzchnią warstwę urządzenia i teraz ma przed sobą kilkadziesiąt poplątanych, kolorowych kabelków.

— No pięknie… — Kath z założonymi rękoma, rytmicznie uderza nogą o podłogę. Co kilka sekund odwraca głowę, by zerknąć na schody.

— Nie komentuj przez chwile, okej?

Dziewczyna unosi ręce w geście poddania i zaczyna spacerować po korytarzu. Nagle oboje słyszą brzęczenie, to znak, że pieczęć się uruchamia. Kath marszczy brwi i szczerzy zęby, hałas razi ją w uszy. Dźwięk trwa zaledwie kilka sekund, zaraz potem cichnie, jakby ktoś odciął maszynę od zasilania.

— Gotowe. — Joys wstaje i otrzepuje dłonie. — Przeciąłem odpowiedni kabel.

— Przeciąłeś? Zębami?

— Nie, tym. — Podnosi do góry kieszonkowy scyzoryk i uśmiecha się triumfatorsko, pokazując przy tym charakterystyczne zmarszczki na policzkach.

Kath bez słowa podchodzi do drzwi, próbuje umocować w zamku klucz i kartę, by wejść do środka.

— To już nie zadziała. Wywaliło cały system. — Kath opuszcza ręce w geście bezradności, ma nietęgą minę. — Teraz musisz tylko… — Mężczyzna podchodzi do framugi i wymierza konkretnego kopniaka w drewno. — Droga wolna. — Pokazuje dłonią na otwartą przestrzeń, uniżając się przy tym lekko w stronę dziewczyny. Kath rzuca mu nikły uśmiech i kieruje się do salonu. Joys w tym czasie idzie zająć się swoim zamkiem.

Dziewczyna rozgląda się chwilę po otoczeniu. Wszystko jest tak, jak to zostawiła. Niedojedzony obiad na blacie rozpoczął swoje niezależne życie, a plamy po herbacie wciąż zalegają na dywaniku obok zlewu. Kilka krzeseł i przedmiotów leży porozwalana na podłodze. Lyeson musiał nieźle się wściec. Brunetka szybko przechodzi do rzeczy. Mają przecież mało czasu. Kieruje się do jednej z kuchennych szafek i wyciąga z niej sterty papierów i kartek. Przerzuca je z zamyśloną miną, jest gwałtowna, a jej ręce lekko drżą. Odrzuca po kolei każde z dokumentów, aż w końcu trafia na list od ojca i to właśnie okazuje się tym, czego szuka. Odkłada kopertę na bok i zabiera ze sobą jeszcze kilka kartek ze sterty. Zaraz potem podbiega do sypialni, chwyta nieduży plecak i niedbale wrzuca list i inne papiery do środka. Zatrzymuje się w miejscu i unosi wzrok do góry. Po chwili szybko podchodzi do niedużej komody, siada na podłodze i z ostatniej szuflady ostrożnie wyciąga drewnianą szkatułkę. Po otwarciu widać, że jest to swego rodzaju wehikuł czasu. Znajdują się tam przeróżne małe i większe przedmioty, czy poplamione, fotografie. Brunetka bierze zdjęcia i bez zastanowienia wkłada je do plecaka, zabiera też kilka mniejszych przedmiotów; drewnianą figurkę niedźwiedzia i starodawną spinkę do włosów. Z dna szkatułki wygrzebuje także nieduże, szare pudełeczko. Odwraca na moment głowę w kierunku wejścia. Jest sama. Uchyla wieczko i jej oczom ukazuje się malutki, srebrny krążek – magnetyczny chip. Nie przygląda mu się długo, ale również wkłada do plecaka. Umieszcza szkatułkę w szufladzie i wstaje na nogi. Podchodzi do komody i wpycha do torby jakieś codzienne ubrania , po czym także przebiera się w jeden komplet.

Rozbieganymi oczami rozgląda się po mieszkaniu, bierze oddech i z dezaprobacją kręci głową, patrząc w sufit. Po kolejnym wdechu drżącymi dłońmi przeczesuje rozczochrane kosmyki, przełyka ślinę i mruga kilkakrotnie powiekami. Zakłada na siebie bluzę Conna i z plecakiem w dłoni, kieruje się do wyjścia. Rzuciwszy ostatnie spojrzenia na mieszkania, zamyka za sobą drzwi. Zakłada plecak na plecy i wpada tuż obok, do Joysa, który krząta się w poszukiwaniu bliżej nieokreślonych rzeczy. Biega od kuchni do sypialni i wciąż ma puste ręce. Kath przysiada na krańcu kanapy i obserwuje go z ciekawością. Chłopak ma wyostrzone rysy twarzy, jak list, któremu nie udało się napaść na kurnik. Po chwili znika, a dźwięk jego krzątaniny słabnie. Dziewczyna wstaje i zaczyna przechadzać się po mieszkaniu. Jest brudno jak zwykle. Brunetka przechodzi przez salon i widzi, że drzwiczki od szafy we wnęce są otwarte, a wewnątrz jest ciemno. Nie mogąc się powstrzymać, dziewczyna podchodzi bliżej, by to sprawdzić. Dostrzega, że szafa nie posiada tylnej ściany, a zamiast tego jest tam przejście.

~*~

Conn przypatruje się ludziom na zewnątrz. Jego brązowe oczy są lekko przymrużone, z uwagą lustrują okolicę. Inni nie widzą go dzięki grubym żaluzjom po wewnętrznej stronie. Wood jest skupiony, stara się wykryć najdrobniejszy element, który mógłby go zaniepokoić, jakikolwiek znak, że sytuacja wymyka się spod ich kontroli. Na razie mają przewagę, oby tak pozostało. Conn widzi, że komendariusz, który go wpuścił, niemalże beztrosko, gawędzi z drugim umundurowanym, obaj palą papierosy, co jest naprawdę rzadkim zjawiskiem w dzisiejszych czasach. Oboje śmieją się z zapewne z jakiejś błyskotliwej anegdoty, którą opowiedział jeden z nich. Sytuacja wydaje się opanowana. Miarową ciszę przerywa potężny grzmot, jakby piorun uderzył kilkanaście kilometrów stąd. Conn odsuwa się krok od żaluzji, jednak cały czas wzrok ma utkwiony w ludziach na zewnątrz. Tamci także się wzdrygają i rozglądają po okolicy. W ich furgonetce włączył się alarm, a kobiety przechodzące nieopodal zaczęły przeraźliwie piszczeć. Jeden z funkcjonariuszy, wciąż trzymając papierosa w ustach, podchodzi do kobiet i coś mówi, robiąc przy tym charakterystyczny ruch dłonią. Uspokaja je. Conn odwraca wzrok od komendariuszy i rzuca spojrzenie na okolicę. To już drugi taki grzmot jednego dnia.

~*~

Kath rzuca przelotne spojrzenie na salon i bez zastanowienia wchodzi w nieznane. W szarym pokoju bez okien widzi biurko z ogromnym monitorem i komputerem, a zaraz obok, Joys szpera w szufladzie.

— To tutaj się ukryłeś przede mną!

Joys wzdryga się i wszystkie kartki, które trzyma w dłoni, nagle lecą na podłogę.

— Nie możesz tak robić, Kathy.

— Robić co?

— Straszyć mnie.

Brunetka śmieje się ironicznie, widząc jego reakcję. Podchodzi bliżej i patrzy mu przez ramię. Joys pakuje do plecaka różne papierzyska, dziewczyna widzi, że bierze ze sobą także dziwną, starą książkę i kilka zestawów z mapami. Oboje nagle słyszą odległy wybuch. Mężczyzna gwałtownie podnosi się, omal nie uderzając Kath w twarz. Brunetka odskakuje na bok.

— Co to było? — Dziewczyna rozgląda się po pomieszczeniu, jakby szukała okna, przez które mogłaby wyjrzeć.

— Nie wiem, mamy mało czasu. — Joys szybko przechodzi na drugi koniec pomieszczenia, gdzie stoi komoda. Wciąga z niej zawiniątko, które rozwija, a w nim są poukładane jakieś blankiety.

— Co to za karty? — Kath podchodzi bliżej.

— Niedokończony biznes. — Odpowiada jej Joys z przekąsem.

— Dla Cedrica?

Joys odwraca się do niej, na twarzy ma wymalowaną mieszankę szoku i dezorientacji, marszczy brwi.

— Sk… Skąd wiesz o Cedricu?

Kath wzdycha i podnosi oczy do góry.

— Raz cię śledziłam i widziałam, jak się z nim spotykasz. Przedstawił się, a ty powiedziałeś, że karty już produkujesz, czy coś takiego.

Joys ponownie zwraca się do niej plecami, milczy.

— Jeszcze tylko jedna rzecz i spadamy. — Odzywa się nagle, zmieniając temat. Mija Kath w wejściu. Dziewczyna wypuszcza powietrze z płuc i podąża za nim.

— Przecież to było dawno, Joys. Poza tym nie wiedziałam, o co chodzi. Szukałam odpowiedzi, których nie chciałeś mi dać.

— Nie ważne, zapomnij o tym. — Słyszy w odpowiedzi od mężczyzny. Wood podchodzi do jednego z okien i wygląda na ulicę. Ludzie kręcą się bez celu, jakby byli zdezorientowani. Joys zaciska zęby i cofa się o krok. Potem jednym, szybkim ruchem, podważa parapet i unosi go do góry, jak gdyby był zrobiony z plastiku. Kath zszokowana otwiera usta, by coś powiedzieć, ale mężczyzna wyjmuje ze skrytki dwa nieduże pistolety wyglądające jak P—99. Dziewczyna zamyka usta, ale na jej twarzy wciąż maluje się zaskoczenie.

— Teraz już wszystko. Jeśli możesz, weź tę butelkę wody. — Wskazuje palcem na blat za brunetką.

Po schodach schodzą powoli, by zachować ciszę.

— Conn? — Joys mówi półszeptem do brata, a tamten odwraca się niemalże natychmiast. — Spadamy.

Conn przytakuje tylko głową i odprowadza ich wzrokiem, gdy oboje podążają korytarzem do tylnego wyjścia.

— A ty? — Kath zatrzymuje się i zwraca do Conna.

— Ja muszę wyjść tędy.

— Nie gadaj głupot. I tak uciekamy, co ci zależy. — Joys dołącza się do rozmowy. Starszy Wood patrzy to na drzwi frontowe, to na pozostałą dwójkę. Zaciska zęby i idzie razem z nimi. Joys przekazuje mu plecak i wszyscy wychodzą na zewnątrz. Chodnik jest mokry, z pewnością jakaś rura jest gdzieś nieszczelna. Wilgoć i brud są tutaj na porządku dziennym, a śmietniki na tyłach kamienicy wyglądają na przepełnione, ale nie ma nigdzie znaku obecności szczurów.

Po jakimś czasie są już znacznie oddaleni od komendraiuszy. Idą między kamienicami, wybierają ścieżki, które rzadko są uczęszczane przez ludzi. Conn idzie pierwszy, rozgląda się na boki i dopiero potem daje znak, że pozostała dwójka może podążyć za nim. Joys z każdym krokiem kieruje w stronę brata większy grymas. Stara się wyrwać do przodu, ale brat ma pełną kontrolę.

Po kilkunastu minutach dochodzą do jednej z głównych dróg w okolicy, kamieniczki się przerzedzają, a z daleka widać ludzi, którzy w przyśpieszonym tempie przemierzają chodniki. Conn marszczy czoło, na którym uwydatniają się trzy pionowe zmarszczki. Joys pcha się do przodu, by mieć lepszy widok. Zagląda Connowi przez ramię. Faktycznie, ludzie zachowują się dziwnie. Są podenerwowani.

Następuje odległy grzmot.

Ziemia drży pod stopami.

Kath schyla się do ziemi, podobnie czynią jej towarzysze. Jakieś kobiety, które przed chwilą krzątały się na ulicy, teraz krzyczą coś niezrozumiałego. Kilkoro mężczyzn biegnie wzdłuż drogi, jakby przed czymś uciekali. Conn marszczy gęste brwi, przez co wygląda groźnie.

— Nie zatrzymujmy się. — Joys pewnie idzie w sam środek niewielkiego tłumu, który przesuwa się w popłochu środkiem ulicy. Conn przytrzymuje ramię brata, gdy ten go mija.

— Poczekaj, ustalmy cokolwiek.

— Przecież plan był jasny. — Joys jest zirytowany.

— Idziemy na południe, a potem na zachód, nawet nie myśl o Ogrodzie.

Młodszy Wood wywraca oczami, mija brata i kieruje się na jeden z chodników. Kath obdarza Conna krótkim spojrzeniem i także go mija.

Im zbliżają się do centrum, tym tłum na ulicy rośnie, a ludzie są bardziej niespokojni. Omijają ich mężczyźni z torbami i walizkami, jakby starali się uciekać. Kobiety z podręcznymi bagażami pośpiesznie starają się dotrzymać im kroku. Kath marszczy czoło, gdy widzi, jak jedna z matek biegnie, trzymając pod pachą zapłakane, kilkuletnie dziecko. Panuje chaos, a dźwięki wrzawy, krzyki i płacz dzieci sprawiają, że Kath coraz częściej rozmasowuje skronie dłonią. W czasie ich szybkiego marszu, grzmoty w okolicy powtarzają się z różną częstotliwością. Wszyscy snują domysły, że po każdym kolejnym wybuchu, jego źródło znacznie się zbliża.

Gdy wkraczają do kolejnej strefy kamienic mieszkalnych, Conn rozgląda się częściej, zwalnia też kroku i baczniej obserwuje ludzi, którzy niemalże w popłochu uciekają z domów, nie rzadko targając ze sobą większą część dobytku. Joys idzie szybkim krokiem, głowę trzyma w górze, a kolejne uliczki wybiera bez zastanowienia, gdy w tym samym czasie, Conn analizuje alternatywne drogi. Kath ciągnie się nieco z tyłu. Nie podnosi głowy na tłum ludzi, odkąd zobaczyła jak pewien chłopak, bez skrupułów, wyrwał z rąk obcej kobiety wszystkie tobołki i bez żalu uciekł, mimo szlochania właścicielki.

— Czemu stoisz? — Conn pojawia się obok brata, który zatrzymał swoje kroki obok jednej z kamienic. Budynek wydaje się zupełnie opustoszały. Joys wzrok kieruje na schody prowadzące w dół, do piwnicy. Kath podnosi oczy i przypatruje się białej firance, która ni czym skrzydło ptaka, wyrywa się z okna na wolność, targana powiewem wiatru.

Joys zamyka oczy i dłonią rozmasowuje czoło. Conn marszczy gęste brwi w oczekiwaniu na słowa brata.

— Słuchaj, Conn… — Brunet przerywa i odwraca się na moment. — Tutaj, w tej piwnicy ukryłem naszego ojca. — Mimo napiętej twarzy, Joys wytrzymuje spojrzenie brata. Conn niespokojnie się porusza. Odchodzi na bok i dotyka dłonią karku, jego rysy się wyostrzają, a ruchy stają się gwałtowne.

— Porwałeś go?!

Kath wzdryga się na dźwięk pretensjonalnego ryku Wooda. Ludzie, którzy wciąż tłoczą się na ulicy, przez chwilę lustrują całą sytuację spojrzeniem

— Nie porwałem! Przetransportowałem za jego zgodą.

Conn chodzi na zmianę w prawo i w lewo, gładzi krótkie włosy dłonią, nie patrzy na brata.

— Obiecałeś, że tego nie zrobisz!

— Obiecałem, że nie zrobię głupoty. — Conn prycha na słowa brata. — Głupotą byłoby, gdyby plan nie wypalił. Wszystko jest w porządku.

Conn wyrzuca ręce do góry i otwiera usta, nie dowierzając.

— Nic nie jest w porządku, Joys!

— Ale przecież…

— Nie kłóćcie się już! — Przerywa im Kath, chociaż widzi, że Joys już formuje kolejne argumenty. — Wchodzimy tam, czy nie? Tutaj nie jest bezpiecznie. — Kath odwraca głowę i przypatruje się grupce mężczyzn, którzy za pazuchami mają połyskujące noże.

Joys także dostrzega grupę i unosi dłoń na wysokość pleców Kath, kierując ją w stronę schodków do piwnicy. Conn stoi przez chwilę sam, ma ostry wzrok, a zmarszczone brwi nadają mu jeszcze surowszego wyrazu. Po chwili jednak kręci głową i podąża za pozostałymi.

Kath pierwsza wkracza do pomieszczenia. Panuje tu ciemność, w powietrzu wyraźnie czuć wilgoć, smród zagrzybionych ścian. Conn zamyka za sobą drzwi i wraz z rozległym łoskotem, znika ostatnia struga światła. Kath widzi przed sobą znikome kształty stołu, niedużej szafy i łóżka. Gdyby nie odgłos miarowego oddechu, nikt nie powiedziałby, że ktokolwiek się tam znajduje. Gdy ich oczy przyzwyczajają się do mroku, sylwetka śpiącego mężczyzny bardziej się uwydatnia. Człowiek niedbale leży na łóżku, a jedną nogę ma zwieszoną ku podłodze. Jasna koszula rozpięta jest na jego wychudzonej piersi. Wood zapala małą lampkę stojącą na podłodze i podchodzi bliżej do ojca, trąca go dłonią, ale nie słyszy nawet mruknięcia. Uderza go smród z ust rodzica. Kath podchodzi nieco bliżej, by zerknąć na Cleytona Wooda, ojca, który w przeszłości pozwolił na katowanie swoich dzieci.

— Tato, musimy uciekać. — Joys po raz kolejny, potrząsa za ramię mężczyzny. Cleyton w końcu otwiera oczy na milimetr, potem coraz szerzej, marszczy czoło i ze zdezorientowaniem patrzy na ludzi przed sobą. Następnie łapie się za skronie i z grymasem rozmasowuje palcami skórę.

Conn stoi pod przeciwną ścianą, milczy, a Cleyton nawet go nie zauważa. Obserwuje Joysa złowrogim spojrzeniem, nawet na Kath nie spojrzy pobłażliwym wzrokiem. Ona, gdy widzi jego zachowanie, kręci tylko głową i nie spogląda na niego ponownie.

Cleyton chaotycznie porusza się po klitce, w jedną dłoń łapie wyświechtany plecak i wpycha do środka jakieś szmaty i przedmioty wątpliwej wartości. Joys chodzi za ojcem niczym cień, mówi coś do niego, jednak Kath zamyślona nie przywiązuje uwagi do tych słów. Oczy ma uniesiona ku górze, a jej szczęka zaciska się co chwilę.

— Jakie macie zamiary? — Kath słyszy głos Cleytona, który jest znacznie niższy i bardziej zachrypnięty niż by mogła się spodziewać. Właśnie ten dźwięk wytrąca ją z zamyślenia. Joys otwiera usta, by opowiedzieć ojcu o planie ewakuacji z miasta. — Kim jest ta dziewczyna? — Kath odwraca się do mężczyzny, ponieważ do tej pory stała do niego plecami. Widzi sylwetkę Conna, który jest w cieniu z założonymi rękoma. Brunetka marszczy czoła, widząc wyczekujące spojrzenie na twarzy Cleytona.

— To jest Kath… — Odzywa się Joys, widząc zdezorientowanie na twarzy przyjaciółki. — …moja narzeczona.

Dziewczyna wybałusza oczy w kierunku Wooda, minimalnie otwiera i zamyka usta kilka razy, a potem ściska wyciągniętą dłoń jego ojca, na którego twarzy rysuje się niemalże ciekawski uśmieszek. Kath widzi kątem oka, że postać w cieniu porusza się niespokojnie.

— Udajemy się na południe, musimy znaleźć jakieś schronienie na obrzeżach dystryktu. Kath sobie nagrabiła. — Uśmiecha się charakterystycznie Joys, gdy kontynuuje rozmowę, jak gdyby nigdy nic.

— Już nie wspomnę, kto tutaj sobie nagrabił. — Mówi z wyrzutem, lecz na tyle cicho, że nie dociera to do Wooda. Nagle dziewczyna czuje szarpnięcie za rękę. Odwraca się i widzi, jak Conn niezbyt delikatnie wciąga ją do cienia.

— To prawda? — Jest ciemno, ale ton głosu zdradza napięcie na twarzy Conna. Kath próbuje w mroku odnaleźć jego ciemne oczy, na próżno.

— Oczywiście, że nie. Zgłupiałeś? Nie wiem, co mu odbiło. — Po tych słowach brunetka wyrywa się z uścisku mężczyzny. Chcąc wyjść z ciemności, potyka się o jego stopę i niemalże ląduje na ziemi, jednak silna dłoń w porę łapie ją w pół. Wood tym samym wyłania się z cienia i zwraca na siebie uwagę pozostałych.

— Conn? Myślałem, że cię tutaj nie ma. — Mówi zdziwiony ojciec. — Joys, musisz chyba bardziej pilnować swojej wybranki. — Rechocze, widząc starszego syna obejmującego domniemaną przyszłą synową. Joys rzuca bratu przelotne spojrzenie, ale zaraz potem zaczyna rechotać razem z ojcem. Starszy Wood kieruje przez chwilę wzrok w kierunku dziewczyny, której jeszcze nie zdążył puścić. Kath opuszcza zażenowany wzrok i pierwsza odsuwa się od mężczyzny. Podchodząc wolnym krokiem do lampki, zakłada kilka razy włosów za ucho, nie podnosząc przy tym wzroku na nikogo.

~*~

Ludzie na ulicy są niespokojni. Biegają teraz szybciej, w większym popłochu. Zgiełk nasila się, a płacz dzieci staje się bardziej donośny. Cała czwórka po wyjściu z piwnicy staje w miejscu. Cleyton oślepiony światłem dnia przystawia dłoń do czoła pokrytego zmarszczkami. Conn obserwuje ludzi, którzy w pośpiechu ciągną walizki, co chwilę oglądając się za siebie. Starszy Wood jest zamyślony, mruży oczy, a jego twarz kamienieje, gdy przygląda się otoczeniu. Kath idzie tuż za nim. Kilkakrotnie poprawia na ramieniu ciężki plecak, jednak po chwili zawiesza wzrok na zapłakanej twarzy dziecka. Dziewczynka jest ciągnięta na niewielkim drewnianym wózku do przewożenia bagaży. Siedzi wśród walizek, ma umorusaną twarz, a spod kolorowej chustki na głowie, wysypują się złote loczki. Dziecko płacze i patrzy wprost na Kath. Do oczu brunetki napływa smutek, ale nie może odwrócić wzroku, tylko z sobie znanych przyczyn nie potrafi. Joys widzi to, widzi cierpienie w jej oczach i zarazem strach, który wypływa z jej duszy. Nie ma pojęcia dlaczego, obserwuje go tylko z niepokojem. Za chwilę wyciąga rękę, którą obejmuje brunetkę, ściska lekko jej ramię. Wóz z dzieckiem znika za rogiem, a Kath nieznacznie odwraca spojrzenie w stronię Joysa. Podnosi głowę i tylko patrzy, nie mówiąc nic. On posyła jej krótki uśmiech, którego ona jednak nie odwzajemnia. W zamian za to wyswobadza się z uścisku i zaczyna iść w tym samym kierunku, co inni ludzie. Zaraz za nią idzie cła reszta, wyrwana nagle z odrętwienia.

— Uciekajcie! — Chorobliwy wrzask przedziera powietrze. Jakiś mężczyzna z potarganymi włosami na głowie nagle sprawia, że luzie milkną i zwracają głowy w kierunku tego człowieka. — Uciekajcie! — Powtarza swój komunikat z jeszcze większą desperacją, teraz każdy zdaje się go słuchać. — Wojsko zbliża się od północy! Mają całe uzbrojenie! Conn odwróciwszy się po raz wtóry, dostrzega, że w niewielkiej odległości za nimi, maszeruje spory odział komendariuszy, a w ich dłoniach połyskują karabiny.

—  Proszę zachować spokój! — Słychać wzmocniony jakimś urządzeniem głos komendariusza.

— Nie słuchajcie, ich! Uciekajcie! – W tym momencie mężczyzna zostaje powalony na ziemię, a ludzie w czarnych uniformach zaczynają okładać go kolbami broni. Od tej pory słychać jedynie jęki człowieka, a popłoch na ulicy znacznie się zwiększa. Teraz ludzie popychają się wzajemnie, aby szybciej znaleźć się tam, dokąd zmierzają.

— W tej sytuacji nikt już nie będzie zwracał uwagi na auto. — Mówi Conn głośno, by każdy usłyszał. — Idziemy do magazynu.

...................................................................................

Tak jak mówiłam w "Ogłoszeniu", terminy mnie gonią, ten rozdział miał być dłuższy, ale matura za tydzień, wiecie jak to jest? :) Stres przed egzaminami też nie pomaga, ale cieszę się, że przynajmniej te niecałe siedem stron jest, abyście nie pomyśleli, że umarłam, czy coś. :) 

Mam do Was pytanie. Jest tutaj ktoś, kto lubi język angielski? Zastanawiałam się jak przetłumaczyć neologizm "komendariusz". Macie jakieś propozycje? Użyjcie swoich umiejętności językowych i pomóżcie mi coś wymyślić! :)

Nowy rozdział po maturach - w połowie maja. Pozdrawiam! 

>> NASTĘPNY