Rozdział 4

Mija ponad tydzień od przeprowadzki. Kath z samego rana orientuje się, że lodówka jest pusta i potrzebuje natychmiastowego wyposażenia. Dziewczyna wskakuje więc w pierwsze lepsze ubranie i chwyta portfel oraz klucze. Zamyka drzwi i już po chwili maszeruje w stronę pobliskiego sklepu. Na osiedlu dla studentów są tylko dwa sklepy. Jeden na początku ulicy Madison, a drugi na jej końcu. Kath ma o wiele bliżej do tego drugiego, jednak nie śpieszy się, bo zdążyła już przyzwyczaić się do ogromnych kolejek.

Promienie słońca padają na każdy kawałek i tak już brązowej skóry Kath. W sklepie doznaje ukojenia, ponieważ gdy jej stopy przekraczają próg, owiewa ją chłodnawy wiaterek klimatyzacji. Oddycha głęboko, dając orzeźwiającemu powietrzu wtargnąć do jej nozdrzy i płuc. O dziwo dziś kolejka jest niewielka.

Kath przeciera spocone czoło, po czym podchodzi do ściany pokrytej ekranami. Każdy monitor jest nazywany selekcjonerem. Przykłada dłoń do jednego ze skanerów i na górnym pulpicie, pojawia się jej zdjęcie oraz nazwisko. Na ekranie są wyświetlone różne kategorie produktów. Widać także szczegółowe dane na temat każdego z nich. Kath nie ma wiele pieniędzy, gdyż pierwsza przesyłka od Jamesa jeszcze nie dotarła. Wybiera tylko kilka podstawowych rzeczy. Każdy konsument musi uważać na limity, jakie może osiągnąć. Rządzący wszystko kontrolują. Po kliknięciu na czerwony przycisk, urządzenie po lewej stronie zaczyna drukować każdą z wybranych rzeczy. Po chwili Kath pakuje do kosza bochenek chleba, odrobinę mięsa i butelkę wody.

Gdy zbliża się do maszyny przyjmującej pieniądze, zauważa coś dziwnego. Dwóch osiłków w szarych kaftanach stoi między drukarkami. Jeden z nich, ciemnoskóry patrzy prosto na nią, a drugi, biały i łysy stoi oddalony, mówiąc coś szeptem, ale nie ma przy sobie żadnego urządzenia. Dziewczyna szybko mija wpłatomat i zataczając koło, chowa się obok jednego z selekcjonerów. Kath z początku udaje, że chce jeszcze coś wydrukować. Jednak aż na kilka sekund zwraca wzrok w kierunku mężczyzn. Lekko odchyla głowę zza maszyny. Murzyn zdaje się wyglądać zupełnie jak ten, którego widziała niedawno przed kamienicą. Obaj mężczyźni, mający na sobie szare kostiumy zapinane pod szyją, muszą przeżywać katorgę w związku z panującym upałem. Kath jeszcze przez moment obserwuje osiłków, odprowadza ich wzrokiem do wejścia.

Gdy wraca do kamienicy, po zewnętrznej stronie drzwi wisi mała karteczka.

„We wszystkich drzwiach do mieszkań zostały wymienione zamki na w pełni mechaniczne. Boimy się kradzieży. Kartę i nowy klucz można odebrać w portierni”.

Kath patrzy przez chwilę na wiadomość, mruży oczy. Dopiero co się wprowadziła, a już nastają jakieś zmiany. Wzdycha bezradnie i stawia papierową torbę przy ścianie, podchodzi do salonu. Najwyraźniej staruszki znowu nie ma, bo Kath woła ją, lecz nie słyszy żadnej odpowiedzi. Dziewczyna podchodzi i chwyta za klameczkę. Szafka na ścianie jest jednak zamknięta na cztery spusty i w żaden sposób nie chce się otworzyć. Kath patrzy dookoła. Może klucz leży gdzieś na wierzchu? Jednak nie ma po nim śladu. Dziewczyna otwiera szufladę, potem następną. Wygląda jak przestępca, grzebiący w czyichś prywatnych rzeczach. Na twarz dziewczyny wypływa grymas dezaprobaty. Pod jednym dachem dobrało się aż dwóch kryminalistów. Kath chce dostać się do mieszkania i w końcu zjeść śniadanie. Ma szczęście, bo klucz leży pod stertą papierów w trzeciej szufladzie. Fakt faktem, pani Holis ma niezły bałagan.

Brunetka chwyta dziwnie wyglądającą, metalową kartę oraz nowy klucz, przy którym dynda ta sama kluka z numerem dwa. Szczególnie karta ją zadziwia, wygląda na sprzęt wysokiej jakości prosto z centrum Nowego Jorku. W osiedlu robotniczym nie ma żadnej technologii, oprócz elektronicznych bram i wybitnie mocnych, stalowych ogrodzeń, których żadnym cudem nie da się sforsować.

Dziewczyna chwyta zakupy i wchodzi na pierwsze piętro. Jednak mimo to, że jest na najwyższym piętrze w budynku, to dopiero teraz zaczynają się dla niej prawdziwe schody. Na swoich drzwiach spostrzega duży, metalowy obiekt, jakby skrzynkę, która przymocowana jest w miejscu dawnego zamka.

— Straszne ustrojstwo… — Ogląda zamek. Są w nim trzy otwory, dwa podłużne i jeden mniejszy. Wkłada klucz, a potem kartę. Nic jednak się nie dzieje, żaden dźwięk nie następuje. Również drzwi nadal stawiają opór. Próbuje jeszcze raz z inną kombinacją. Znowu nic. Wszystkie inne sposoby także zawodzą.

Kath odstawia torby na ziemię i spogląda błagalnym wzrokiem na zamek. Po kilku następnych, nieudanych próbach, odwraca się przez ramię. Jej wzrok ląduje wprost na drzwiach z numerem pierwszym. Odwraca spojrzenie i wzdycha ciężko, opierając się na moment o ścianę. Obchodzi korytarz wzdłuż kilka razy. W końcu zwraca wolno w stronę drzwi z numerem pierwszym. Stoi naprzeciw i podnosi rękę, aby zapukać. Waha się jeszcze raz, ale po chwili pewnie uderza zamkniętą pięścią w drewno. Nie musi długo czekać, po paru chwilach słyszy, że ktoś podchodzi z drugiej strony, a potem drzwi się uchylają na zaledwie kilka centymetrów.

— Jesteś tam? — Kath widzi czubek głowy i skrawek ciemnych włosów. Drzwi się nagle zamykają. — Najwyraźniej cię nie ma…— Oddycha z ulgą. Mimo wszystko nadal jest uziemiona na korytarzu. Zawraca pod swoje drzwi.

— Cześć Kathy!

Słyszy poważny, męski głos, który zupełnie nie pasuje do jego posiadacza.

— Tak to ja… — Odwraca się niechętnie. Od razu dziwi ją widok, jaki ma przed sobą. Widzi tylko spodnie, a mając na myśli tylko spodnie — cała góra jego ciała jest naga. Jednak mimo wszystko śniade, opalone ciało Joysa wywiera mocne wrażenie.

— Przepraszam, ale byłem goły. — Obdarza ją półuśmiechem.

— A teraz nie jesteś? — Odwraca głowę, by nie patrzeć w jego stronę. — Potrzebuję pomocy…

— Przyszłaś do mnie po pomoc? — Uśmiech nie znika z jego twarzy. — Przecież nie chcesz mieć ze mną nic do czynienia. — Podkreśla triumfalnie.

— Wróć i się ubierz, a ja tutaj poczekam.

— Jest ponad trzydzieści stopni upału! — Wyrzuca dłonie w powietrze. — O co chodzi?

— O nowe zamki. Nie mogę tego zrozumieć…

— To proste. Bierzesz kartę, wkładasz tutaj. — Chwyta obiekt i pokazuje na bieżąco. — Teraz wkładasz klucz, przekręcasz do połowy i przekładasz kartę w ten drugi zamek, potem przekręcasz klucz do końca i gotowe. — Popycha drzwi tak lekko, jakby były ze styropianu. Potem spogląda na przestrzeń przed sobą. — Przydałoby się posprzątać, Kathy. — Puszcza jej oczko i odwraca się, aby odejść.

— Dzięki. — Brunetka przestępuje próg i już przymyka drzwi, kiedy nagle kieruje w jego stronę słowa. — Skąd w ogóle wiedziałeś, jak to się obsługuje? — Lekko uderza otwartą dłonią w skrzynkę na drzwiach, gdy Joys się odwraca.

— Lata praktyki, a poza tym, nie na darmo studiuje się informatykę. Nie cierpię jej, ale czasem się przydaje — Zostawia jej na pożegnanie swój charakterystyczny półuśmiech i znika za drzwiami z numerem pierwszym.

— Tylko co ten zamek ma wspólnego z informatyką? — On już jednak nie słyszy jej pytania.

~*~

W dystrykcie nowojorskim znajdują się jedynie dwie uczelnie. Wbrew pozorom nie są przepełnione, gdyż w dzisiejszy czasach większość młodych ludzi od razu trafia do fabryk lub elektrowni, drugie tyle jest przydzielone do osiedli robotniczych, okalających cały dystrykt. W osiedlach ludzie są parowani jak zwierzęta, aby się rozmnażać i powiększać siłę roboczą. Ponadto pracują jako robotnicy na roli, w ogrodach warzywnych lub przy zwierzętach. Produkują żywność dla całego dystryktu.

Oficjalne źródła podają, że o przyszłości jednostki decydują wyniki w nauce, jednak to bujda. Władza wypuszcza takie bzdury, by podkreślić swoją wspaniałomyślność i zapewnić opinię publiczną o najwyższym porządku, jaki sprawuje. Prawdą jest, że selekcja odbywa się z góry. Niewielu wie, jak cała rzecz przebiega, a żadnemu nie wolno o tym mówić głośno. Niektórzy sądzą, że ma to związek z baptyzmem, który przeprowadzany jest kilka godzin po narodzeniu dzieciaka.

Nadchodzi dzień, w którym Kath po raz pierwszy przychodzi na uczelnię jako studentka. Idąc ciemnym korytarzem, próbuje powstrzymać drżenie rąk. Poprzedniego dnia odbyła szereg testów, które zdecydowały o jej przyszłości w West College. Grupa medyków i profesorów przeprowadziła na niej badania psychologiczne i genetyczne. Ich wynikiem jest przyporządkowanie do laboratorium, co oznacza, że w przyszłości poświęci swoje życie medycynie lub chemii.

Idzie wyprostowana, lecz ma nietęgą minę. Przed sobą widzi ludzi w podobnym wieku, tylko kilka osób kojarzy ze swoją starą szkołą w osiedlu robotniczym Nolan. Również tutaj wszyscy mają przestrzegać kodeksu ubioru. Muszą godnie się prezentować, w końcu stanowią przyszłość dystryktu. Studenci noszą stroje podobne do ubrań pracujących dorosłych. Chociaż przy bliższych oględzinach, ubrania studenckie różnią się nieco materiałem oraz krojem.

Stojąc z dala od jakichkolwiek ludzi, Kath słyszy obok pewną wymianę zdań. Dwójka chłopców rozmawia o bombach, wybuchach i przesiedleniach. Kath wyłapuje pojedyncze słowa. Rozmowa najwidoczniej ją ciekawi, bo dyskretnie przybliża się do dyskutujących.

— Jeden mówił, że wrony spadły z nieba. Na zachodzie znów jest gorąco. — Okularnik mruga do rówieśnika znacząco.

— Wątpię, że posuną się do tego tutaj. Skauci* zawsze mają wszystko pod kontrolą, nie pozwoliliby na taki chaos. Nie wyobrażam sobie tego. — Ten drugi, odgarnia spadające na czoło blond kosmyki.

— No wiesz, z zaufanego źródła mam informację, że Zjednoczeni przedarli się przez Ogrodzenie**. Idą jak burza, zdobywają kolejne osiedla... Indianę już podobno opanowali, a Południe jeszcze walczy. To tylko kwestia czasu, jak wylądują tutaj.

— Idę o zakład, że komodor już o wszystkim wie. Ba! Nawet pewnie już plan ma rozrysowany, a jego najwierniejsi szpiegują tamtych. — Przekonuje chłopak o jasnych włosach. Okularnik kieruje ku niemu wątpiące spojrzenie.

— Pozwól, że nie skomentuje tego, ale powiem ci coś jeszcze. Południe musi stawiać niezły opór. W końcu Zjednoczeni wystawali liczną armię. Cienko widzę naszą sytuację… — Wzdycha, kręcąc głową. — Południe to nie Nowy Jork. Tam jest jedność, a u nas mania kontroli. Tutaj nie damy rady. — Powątpiewa, poprawiając okulary na nosie.

— Jakoś nie chce mi się wierzyć, że cały chaos przyjdzie tutaj. Ta cała równowaga Skautów… Przecież oni mają ZAWSZE wszystko opanowane.

Na moment zapada cisza.

— Wszyscy gadają, a informacje rozpowszechniają się szybko. Jedno jest pewne, w każdym osiedlu robotniczym o tym się mówi. Ludzie wiedzą, co wiedzą, albo co im się wydaje. — Dodaje po chwili chłopak w okularach. Oboje wymieniają się jeszcze kilkoma uwagami, jednak Kath już nie słyszy ich sów, gdyż na korytarzu robi się tłoczno. Nagle chłopcy odchodzą. Kath opiera się o ścianę i wodzi wzrokiem za rozmawiającą wciąż dwójką. Ludzie w Nolan też szepczą o wojnie odkąd konflikt między dystryktami, a WNPA zaczął się zaostrzać kilka lat temu. Dziewczyna zakłada ręce na pierś i przygląda się ludziom dookoła. Analizuje zdobyte informacje.

— Kathy!

Słyszy i natychmiast wywraca oczami. Nie patrząc za siebie, zaczyna szybko iść w głąb holu. — No poczekaj!

— Nie mam ochoty z tobą rozmawiać, Joys. — On dogania ją szybko.

— Ej! — Odwraca Kath do siebie. Stoją twarzą w twarz. — Zmaż ten grymas, nie do twarzy ci z nim.

— Posłuchaj. — Strąca jego dłoń z ramienia. — Po tym, jak ciąż zalewasz mnie zimną wodą, nie mam ochoty z Tobą gadać, jasne? — Odwraca się i odchodzi.

— Przecież nie chciałem! — Biegnie, wyprzedza ją, wymusza, by się zatrzymała. Kath opuszcza ręce z impetem.

— Nie? Przecież zawsze wiesz, kiedy biorę prysznic. To słychać przez cienkie ściany! Mamy jeden zbiornik z ciepłą wodą, nie pamiętasz? I przypadkiem zawsze musisz wykorzystać cały wrzątek w tym samym czasie, co ja. — Jej głos z każdym kolejnym zdaniem nabiera siły.

Ktoś stojący obok huczy, słysząc oskarżenia dziewczyny. Kath spogląda na podsłuchującego chłopaka, potrząsa głową i natychmiast rusza do przodu.

— Całe życie kąpałam się w lodowatej wodzie. Chociaż teraz mógłbyś dać mi nacieszyć się odrobiną luksusu.

— Przepraszam. Wybaczysz mi, Kathy?

— I nawet teraz się zgrywasz!

Kath mamrocze pod nosem jeszcze kilka zgryźliwych słów i odchodzi. Joys nic już nie mówi, patrzy tylko, jak dziewczyna znika w tłumie.

Laboratorium — to właśnie tutaj Kath spędzi swoje najbliższe i najdalsze momenty na West College. Została tu skierowana przez władze. Na jakiej podstawie? Znów nasuwa się słynna teoria. Prawdę mówiąc, to właśnie baptyzmem tłumaczy się wszystkie tajemnicze procedery zachodzące w życiu społeczności; przez to trafia się do elektrowni lub do miasta, jak również rozwiązuje się kwestię kierunku na uczelni. O co w tym wszystkim chodzi? Każde nowo narodzone dziecko ma obowiązek zostać poddane baptyzmowi, czyli kilku badaniom, zebraniu cech charakterystycznych, uzupełnieniu dokumentów, czy kartotek urodzeń — wszystko dla dobra społeczeństwa, w celu zachowania porządku. Nie dziwne, że teorie spiskowe krążą dookoła tajemniczego procederu. Ludzie uważają, że podczas tej ‘operacji’ dziecku są dodawane określone geny za pomocą nieinwazyjnych metod wysokiej technologii. Właśnie wtedy ‘lekarze’ określają, kto będzie pracował w elektrowni, kto w osiedlu, a kto będzie nadawał się do miasta. Wszystko jest sztucznie sterowane. To najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie.

Kath schodzi po schodach, które prowadzą do laboratoriów. Cała baza naukowa uczelni mieści się pod ziemią, w piwnicach. Jest tam chłodno i czuć w powietrzu kleistą wilgoć. Kath wzdryga się mimowolnie. W korytarzu panuje półmrok, oświetlają go lampy, które niestety dają nikłą ilość światła. Dziewczyna słyszy, że w pomieszczeniu nieopodal już trwają rozmowy. Zajęcia zaraz się zaczną, jednak coś odwraca jej uwagę. Spod drzwi obok wydobywa się biały dym, nie pachnie najprzyjemniej. Dziewczyna patrzy na boki, ale nikt nie nadchodzi. Przejście coraz bardziej wypełnia się oparami. Kath spogląda to na schody, to w kierunku sali. Po chwili jednak podchodzi bliżej tajemniczych drzwi. Popycha je, otwierają się z oporem. Rozpościera się przed nią ciemność, jej oczy potrzebują chwili, by się przystosować. Wchodzi głębiej, a gdy patrzy pod nogi, widzi tylko dym, którego źródło jest gdzieś wewnątrz pomieszczenia. Szuka go wzrokiem, jednak nie dostrzega. Posuwa się wciąż na przód.

Po chwili widzi prawie normalnie. Cały pokój wypełniają opary widoczne w powietrzu. Gdzieniegdzie mrok jest niwelowany przez światło lamp. Przechodząc dalej, Kath ma po prawej i lewej stronie dwa wysokie regały, na których większość miejsca jest zajęta przez opasłe tomiska. Nie zagłębiając się w ich tematykę, brunetka przechodzi w pobliże reszty regałów, które właśnie zauważa przed sobą. Wyraźnie widać, że nie są puste, lecz znajdują się na nich jakieś przedmioty.

Nagle dziewczyna staje jak wryta i wybałusza oczy. Pułki są zapełnione kształtnymi terrariami oraz innymi słojowatymi naczyniami. Nie są jednak puste, w każdym z nich pływa coś niezidentyfikowanego. Całość jest upiorna. Kath wzdryga się, obserwując dziwne tkanki pływające w formalinie. Przechodząc obok kolejnego regału, dziewczyna nie może opanować odruchu wymiotnego. To, co widzi przed sobą, jest wręcz piorunująco wstrętne. W jednym z dużych, szklanych pojemników pływa coś na kształt mózgu. Nie sposób stwierdzić, czy jest to ludzki narząd. Kath odrywa dłoń od ust i szybko przechodzi dalej. Widząc w oddali wiele kolejnych półek i dziwnych obiektów, również omija je szerokim łukiem.

W głębi pomieszczenia na stalowym blacie stoi coś, co przypomina misę. Kath podchodzi w tym kierunku, ponieważ to stamtąd, wydostaje się śmierdzący dym, który najprawdopodobniej zapełnił już cały korytarz. Dziewczyna ze zmarszczonym czołem zbliża się do obiektu, jednak napotyka przeszkodę w postaci ogrodzenia. Jest to coś, co przypomina pole siłowe, jednak nie jest utrudnieniem dla wydobywających się oparów. Kath pchnięciem nogi otwiera furtę, która otwiera się bez trudu. Wewnątrz fetor jest jeszcze bardziej wyczuwalny.

Tajemniczy obiekt stoi na drugim końcu połyskującego blatu. Kath nie próbuje podejść bliżej, przygląda się oparom, wychodzącym z wewnątrz misy. Nagle w powietrzu czuć coś więcej niż sam odór, wyraźnie można wyodrębnić zapach ulatniającego się gazu. Kath marszczy czoło i odwraca się, by jak najszybciej opuścić pomieszczenie.

Gwałtownie odskakuje, widząc przed sobą potężnie zbudowaną postać, która stoi w cieniu. Człowiek podchodzi o kilka kroków. Kath pomimo ciemności, widzi, że jest to ten sam murzyn, z którym miała już do czynienia.

— Powiedz Woodowi, że teraz już wie, o czym mówiłem. — Dziewczyna słyszy gburowaty głos, który po chwili przekształca się w basowy rechot. Człowiek wyciąga coś z wnętrza swojego ubrania. Kath robi krok do przodu, znajduje się na progu pola siłowego. Nagle mężczyzna rzuca zapalniczkę, która mija ją i spada nieopodal jej stóp. Murzyn znika, a dziewczyna szybko odbiega jak najdalej od pola siłowego.

Następuje eksplozja.

............................................................................................................................................................

*  Skauci — potoczne określenie na ludzi, sprawujących władzę w dystrykcie Nowy Jork.

**Ogrodzenie —  granica, ciągnąca się linią od dawnej Minnesoty, przez Missouri, aż po Luizjanę. Oddziela trzy dystrykty (Indiana, Nowy Jork i Południe) od Wolnego Niepodległego Państwa Amerykańskiego (więcej opisu znajdziesz TUTAJ).

Jak Ci się podoba ten rozdział? Czekam na Twoją opinię w komentarzu! Kolejną część historii, będzie można przeczytać już 14 lutego!

>> NASTĘPNY