Rozdział 3

Podróż trwa kilka godzin i późnym popołudniem Kath dźwiga swoją walizkę na nowojorski peron. Stacja kolejowa na Broadwayu znacznie różni się od przepychu, który dziewczyna miała okazję zobaczyć chwilę temu, gdy pociąg sunął między oszklonymi wieżowcami w południowej części Manhattanu. Podziemne terminale są szare i ciasne, a liczba ludzi jeszcze bardziej potęguje ten efekt. Brunetka ledwie zdąża postawić stopę na peronie, gdy dwóch komendariuszy szybkim krokiem przystępuje do oględzin jej bagażu. Brunetka rozgląda się niepewnie. Do każdego nowoprzybyłego obywatela w tym samym czasie, podchodzi ktoś z komanda. Każdy umundurowany na czarno komendariusz bez wahania otwiera walizki i torby, skrupulatnie przegląda ich zawartość. Dalsza droga na wolności dla danego obywatela zależy od tego, czy ma posiadaniu coś zabronionego. Według prawa nie można posiadać więcej niż dziesięć kilogramów dobytku, a w jego skład muszą wliczać się maksymalnie trzy komplety ubrań. Zakazane jest trzymanie broni palnej, a także jakiejkolwiek innej, np. noży, czy scyzoryków. Władze także nakładają kary za przewóz urządzeń elektronicznych, czy miniaturowy układów scalonych, jak np. chipy komputerowe. Na koniec Kath, jak i inni nowo przybyli muszą przejść przez specjalny tunel zaprogramowany tak, by wykrywać niepożądane obiekty w bagażach, jak i na ciele człowieka, a także wewnątrz niego. Korytarz jest zaciemniony, a po wkroczeniu do niego słychać uciążliwe buczenie. Przejściu przez tunel, towarzyszy nieprzyjemne mrowienie w żołądku, co jest spowodowane oddziaływaniem nieszkodliwej dawki promieniowania rentgenowskiego.

Kontrola przebywa bez zakłóceń i żaden z nowo przybyłych obywateli nie zostaje zatrzymany. Brunetka podchodzi do bramki i skanuje swój bilet kolejowy, następnie przykłada dłoń do kolejnego skanera i w stronę głośnika wypowiada dane osobowe. Stal wsuwa się w wypustki w ścianie i dziewczyna może przejść dalej. Automatyczne drzwi otwierają się, widzi przed sobą rozległą halę, która wygląda jak lotnisko. Całość przewyższa oczekiwania. Wzdycha, widząc ogrom miejsca, setki ludzi krzątają się przed nią w pośpiechu. Wszystkie kobiety mają na sobie szare, proste sukienki o kwadratowych dekoltach, a mężczyźni kostiumy w podobnym kolorze, zapinane wysoko pod szyją. Ubrania kobiece i męskie są niemal identyczne, więc ulice zalewają tak samo wglądający ludzie. Taki jest kodeks, jakim rządzi się wielkie miasto. Prawo głosi, że ludzie pracujący muszą wychodzić na zewnątrz w konkretnych ubraniach, zachowywać się w wyznaczony sposób, tak by należycie reprezentować władzę, która jest ich pracodawcą. Kath pośród nienagannie wystrojonych ludzi wygląda dziwacznie. Jej inność rzuca się w oczy.

— No to witam, Nowy Jorku… — Kath mruczy pod nosem i kieruje się do ruchomych schodów, które prowadzą na wyższe piętro. Wychodzi na ulicę i widzi, że jest malutka pośród architektonicznego labiryntu. Unosi głowę do góry i widzi oszklone budynki, wielopoziomowe linie kolejowe i ulice wzniesione wiele metrów ponad jej głową. Wszystko jest ogromne i zachwyca. Kath kręci się dookoła i próbuje uchwycić wzrokiem wszystkie szczegóły. Znajduje się teraz kilka ulic od Mostu Manhattańskiego, jednak nie ma szans dostrzec, choć kawałka jego konstrukcji. Wszędzie dookoła otaczaj ją zapierająca dech infrastruktura. Ludzie parzą na jej zachwyt z grymasem i politowaniem, potem mijają ją, nie oglądając się już za siebie.

Brunetka odnajduje postój pojazdów unoszących się nad ziemią, wyglądają na taksówki. Kath pakuje swoje rzeczy do jednej z nich, po czym sama zajmuje miejsce z tyłu.

— Pieniądze masz? — Słyszy niemiły głos mężczyzny w średnim wieku. Kath przysuwa się do przodu, jednak nie dostrzega żadnego kierowcy. Głos wydobywa się z głośnika.

— Mam.

— Jaką sumę masz? Tu się wszystko podlicza. — Kath spogląda w głąb swojego portfela. James obiecał, że regularnie będzie przesyłał pieniądze przez zaufanego człowieka. Na razie jej majątek jest bardzo niewielki.

— Jak bardzo pan się ceni?

— Zależy, gdzie chcesz jechać.

— West College. Za ile?

— Pięćdziesiąt dolców.

Kath otwiera szerzej oczy i ponownie spogląda w głąb portfela. Nie czekając, wychodzi z auta, zabiera rzeczy i odchodzi. Nie pozostaje jej nic innego jak dojść pieszo. West College znajduje się kilka przecznic dalej, za Mostem Manhattańskim. Droga jest długa, ale za pięćdziesiąt dolarów można przeżyć dłużej niż tydzień. Idzie więc wolnym krokiem i podziwia architekturę miasta. Cała technologia i bogactwo Nowego Jorku rzuca się w oczy na każdym kroku. Miasto bardzo zmieniło się po założeniu dystryktu. Niegdyś było potężną aglomeracją składającą się z pięciu okręgów. Władze zdecydowały jednak, że należy ograniczyć terytorium miasta i dziś stolicą dystryktu jest jedynie obręb Manhattan. Całość jest dodatkowo wzmocniona barierami ochronnymi. Żaden obywatel dystryktu nie może tak po prostu dostać się do miasta. Szansę na to mają tylko wybrani.

Uczelnia West College leży tuż przy rzece East River opływającej Wyspę Gubernatora. Z wybrzeża doskonale widać wiele ośrodków fabrycznych i elektrowni, wzniesionych po drugiej stronie, na Brooklynie. To właśnie one produkują zastraszające ilości pyłów i dymów, które nawiedzają okolice od wielu lat. Z okien uczelni można dostrzec straszące stelaże drapaczy chmur, które ze względu na swoją bezużyteczność, zostały porzucone.

Kath dociska baseballową czapkę Jamesa i poprawia wypłowiałe ubranie, stara się wyglądać lepiej. Przed sobą widzi główne wejście na uczelnię. Są to sięgające trzech metrów ciężkie drzwi, które bardziej nadawałyby się do magazynu niż uczelni. Kath przemierza trawnik. Tuż przed nią rozpościera się kompleks mniejszych i większych budynków z czerwonej cegły, które należą do uczelni. Na ławkach dookoła placu siedzą młodzi ludzie. Mimo pełniejszych twarzy widać w ich oczach zmartwienia i obawy. Nikt się nie śmieje. Jakaś para trzyma się wzajemnie za dłonie, szepczą do siebie. Kath zawiesza na nich ciekawskie spojrzenie, po czym oddala się w kierunku wejścia. Po lewej stronie zauważa akademik, do którego wchodzi się po kilkunastu schodach. Nad dwuskrzydłowymi drzwiami głównymi wisi plakat z napisem „Witamy w West Collage”.

Po wejściu widzi, że korytarze są wypełnione studentami i wykładowcami. Wszystko wygląda tak, jakby rok akademicki już się zaczął. Kath z łatwością znajduje drzwi gabinetu rekrutacji. Jeszcze przed wejściem wyjmuje z torby arkusz dokumentów, które są niezbędne, aby ją przyjęli. Ma tam między innymi decyzję o możliwości wzięcia udziału w programie studenckim dla obywateli z osiedli robotniczych. Jej twarz jest nieco napięta. Siedząc w kolejce, widzi, że jej ręce są spocone i lekko drżą.

Wkrótce przychodzi jej kolej. W progu mija się z jakimś młodzieńcem. Jego twarz wyraża irytację, jakby osoba będąca wewnątrz go obraziła. W sekretariacie siedzi starsza kobieta z długą szyją i piętrową fryzurą w kolorze marchewkowym. Ma na sobie szarą sukienkę z prostokątnym dekoltem.

— Dzień dobry.

Kobieta podnosi głowę i odchyla okulary, jakby chciała wyostrzyć sobie obraz.

— Witam. — Jej głos jest głęboki, za głęboki jak na kobiecy.

— Chciałabym złożyć dokumenty na uczelnię.

— Poproszę. — Wyciąga rękę. — Wyniki pod koniec miesiąca. — Odwraca się do niej plecami i sięga po kubek z kawą oraz wielkie ciastko z kolorowym lukrem. Kath po raz pierwszy widzi taki przysmak. Na moment odpływa, zapatrzona w kolorowy lukier.

— Możesz opuścić już to miejsce. — Ponagla ją kobieta.

Kath wychodzi z grymasem na twarzy. Popycha jedno ze skrzydeł drzwi i od razu czuje miły, ciepły wiatr. Wyjmuje z bocznej kieszeni torby zegarek. Dochodzi szósta. Dziewczyna wchodzi na ścieżkę, by przejść plac. Kieruje się do bramy. Jej wzrok na moment przykuwa pewna postać. Po prawej stronie, w cieniu rozległego dębu stoi człowiek. Mężczyzna patrzy się na nią, jakby chciał podejść. Ma ciemne włosy prawie sięgające ramion i czarne ubranie. Jego wzrok budzi niepokój, lustruje jej sylwetkę, niczym rentgen na stacji kolejowej. Kath, z trudem odwraca głowę, idzie przed siebie, stara się nie zwracać uwagi na osobnika pod drzewem. Chowa zegarek do kieszeni, przyśpiesza kroku i z roztargnieniem obserwuje okolicę. Nie ulega pokusie, by sprawdzić, czy nieznajomy nadal śledzi ją wzrokiem.

Po dwudziestu minutach marszu Kath jest na wschodniej części ulicy Madison, przy budynku, do którego została przydzielona przez władze. Jej kamienica znajduje się w obrębie dużego, ogrodzonego osiedla dla studentów. Wstęp do niej mają wyłącznie osoby uczące się na West College. Władze bardzo cenią sobie segregację obywateli. Program uniwersytecki wyraźnie określa, kto może przybyć na uniwersytet. Dobre oceny są tak wynagradzane, a ci z marnymi stopniami trafiają do fabryk, elektrowni lub do osiedli robotniczych, czyli do takich miejsc, gdzie wychowała się Kath i jej cała rodzina. Dlaczego tak jest? Przyczyna jest prosta, władza musi dbać o swoją reputację, nie przyjmie do pracy w mieście żadnego nieudacznika.

Stojąc na chodniku z walizką i sportową torbą, Kath patrzy w obie strony. Dookoła stoją takie same budynki. Nie odróżniają się kompletnie niczym. Kamienica, w której ma mieszkać, jest z czerwonej cegły, przy wejściu znajdują się też szare schodki. Wszystko bardzo do siebie pasuje i jest zadbane. Całość wygląda jakby powstała specjalnie dla takich ludzi jak ona. Kath ciągnie torbę na kółkach i pokonuje pierwsze stopnie schodów, po czym pcha drzwi. Jest w krótkim holu. Na podłodze rozpościera się wytarty dywan, a ściany są pokryte żółtą farbą, która w kilku miejscach odpada. Ogólnie wnętrze robi mniejsze wrażenie niż budynek z zewnątrz. Po lewej stronie jest przejście do dyspozytorni. Znajduje się w niej lada z wyblakłego drewna, za którą wisi kwadratowa szafeczka. Zwisają w niej klucze do mieszkań na górze. Po przeciwnej stronie są dwie kanapy z grafitowymi narzutami, które odpychają swoim wyglądem.

— Jest tutaj ktoś? — Rozgląda się ze zmarszczonym czołem.

— Witam, witam! — Słyszy pośpieszne powitanie starszej pani, która nieoczekiwanie pojawia się za jej plecami.

— Dzień dobry. Pani Holis? Chciałabym odebrać klucz do mieszkania. — Widzi, że starsza pani przechodzi za ladę i grzebie w szufladzie. Ma burzę szarych loków na głowie i pachnie mocnymi perfumami, a jej ubranie nie odróżnia się od tych widzianych przez Kath na ulicach.

— Tak, tak! Już mam! — Staje wyprostowana za ladą i zerka na jakieś dokumenty. — Kathanna Lewis?

— Tak.

— Zaliczka została wpłacona. Czynsz ustalimy kiedy indziej, bo teraz trochę mi się śpieszy. — Rechocze pod nosem, a Kath marszczy czoło.

— Czy mogę dostać klucz? — Niecierpliwi się brunetka.

— Oczywiście! — Staruszka odwraca się i otwiera szafeczkę na ścianie. Ku zdziwieniu Kath, są tam miejsca na dwa klucze, z czego jedno jest puste. — Proszę bardzo! Mam nadzieję, że będzie ci się dobrze mieszkać. — Pani Holis żegna się i znika podejrzanie szybko. Kath ogląda klucz, przy którym wisi mała, plastikowa kulka z numerem dwa. Odwraca się i chwyta bagaże. Schody są strome, więc musi niemalże ciągnąć walizkę i torbę po stopniach. Jest w połowie drogi na pierwsze piętro, gdy słyszy trzask drzwi na dole i gwałtowny podmuch powietrza. W tej samej chwili na schody wbiega jakaś postać, na głowie ma czarny kaptur, więc Kath nie jest w stanie dostrzec twarzy. Człowiek gwałtownie mija ją na schodach tak, że musi ona odskoczyć. Mimowolnie wypuszcza z rąk walizkę, a ta spada, obijając się o krawędzie schodów. Dziewczyna obserwuje lot i wzdycha zirytowana, gdy wszystkie jej rzeczy wysypują się na podłogę. Kath odwraca się przez ramię. Człowiek zniknął, a ona słyszy tylko głośne trzaśnięcie drzwi na górze. Schodzi na parter i widzi w szybie, że na zewnątrz stoi jakiś czarnoskóry mężczyzna, a jego włosy zakręcają się w niewielkie loczki. Wygląda, jakby rozmawiał z kimś, ale nie ma w dłoni żadnego urządzenia. Kath marszczy czoło, obserwując jego profil. Czyżby człowiek, który mieszka na górze, uciekał przed tym mężczyzną? Może. To nie jej sprawa. Kath zaczyna zbierać ubrania, a murzyn znika.

Po minucie znów słychać dźwięk zamykanych drzwi na górze. Kath nawet nie odwraca głowy, ale mimo to, coraz wolniej zaczyna zbierać swoje rzeczy, niedbale wrzuca je do rozłożonej walizki.

— Może potrzebujesz pomocy? — Kath słyszy poważny, męski ton głosu.

— Nie, dziękuję. — Jest twarda, jednak zaciska zęby, a kształt jej szczęki mocno się wyostrza.

— Słuchaj… Przepraszam za to. Wszystko gra?

Kath wkłada ostatni przedmiot do walizki, zapina ją i podnosi się na nogi. Odwraca się. Widzi młodego mężczyznę o mocno zarysowanej szczęce, jego włosy sięgają prawie do ramion, są brązowe. Ma przystojną twarz z kształtnym nosem, szarymi oczami i dość długimi rzęsami.

— W porządku. Nie przejmuj się. — Nie zwracając uwagi na młodzieńca, zawiesza sobie porządnie torbę na ramieniu, chwyta bagaż i po raz drugi próbuje wtaszczyć go na pierwsze piętro. Wzdycha ciężko z dezaprobatą dla samej siebie.

— Zostaw, pomogę. Joys Wood, tak na przyszłość. — Podchodzi i zahaczając o jej spojrzenie, z uśmiechem chwyta rączkę od walizki.

— Jestem Kath, ale naprawdę nie musisz, poradzę sobie. — Jednak odsuwa się, by zrobić mu miejsce. Joys wyręcza ją z łatwością, lecz bruneta dokładnie go obserwuje, jest nieufna.

— To żaden kłopot, Kathy. — Mówi, będąc już w połowie schodów. Kath idzie powoli za nim, nie kryje grymasu, słysząc zdrobnienie swojego imienia. — Ale wiesz… Wątpię, że tutaj wcisnęłaś tylko dziesięć kilo, jak dla mnie to jest o wiele więcej. — Śmieje się.

— Dzięki. — Kath staje obok drzwi z numerem pierwszym i przekręca klucz w zamku. Jednak po chwili odwraca głowę i widzi, że młodzieniec wciąż się na nią patrzy. — Dlaczego gapiłeś się na mnie w parku? — Krzyżuje ręce na piersi, celując oskarżycielskim spojrzeniem.

— Ja? Gapiłem się? Nie, to nie możliwe. — Uśmiecha się tajemniczo, przy czym uwydatniają się niewielkie zmarszczki w kącikach jego ust. Kath wywraca oczami.

— To na pewno byłeś ty, gapiłeś się na mnie jak jakiś zboczeniec schowany za drzewem. Nie wiem, o co ci chodziło, ale nie podobasz mi się, wiesz? I kim był ten czarnoskóry koleś, który cię gonił? Nie… — Unosi dłonie do góry. — Dziękuję ci za pomoc, ale nie chcę mieć z tobą nic do czynienia. Nie szukam kłopotów, na serio.

— Nie podobam ci się? — Udaje, że jest urażony. — Zwykle dziewczyny mówią mi różne rzeczy, ale to słyszę chyba pierwszy raz!

— Może ja nie jestem zwykłą dziewczyną? — Kath chwyta z powrotem walizkę i ma zamiar wejść do swojego mieszkania.

— Stałem sobie przy drzewie i nagle zobaczyłem ciebie. Wiedziałem, że będziemy razem mieszkać. — Mówi, by ją zatrzymać, a półuśmiech nie znika z jego ust.

— Skąd wiedziałeś? — Stoi do niego plecami, jedną rękę ma już na klamce.

— Zerknąłem raz do papierków pani Holis, było tam zdjęcie. Te dokumenty są wszędzie! Dałabyś wiarę, że zwykła staruszka robi taki bałagan? — Śmieje się pod nosem, nie spuszczając wzroku z Kath.

— Świetnie. — Wzdycha. — Czyli oprócz podglądacza, to jesteś też jakimś przestępcą. — Odchodzi, nie dając mu szansy na wyjaśnienia.

— Może tylko trochę. — Słyszy dziewczyna przed zamknięciem drzwi.

........................................................................................................................................................

*  komendariusz — osoba, będąca funkcjonariuszem komanda. W dawnych czasach był określany mianem policjanta.

Zapraszam do przejrzenia zakładki z bohaterami ---> postacie. Na razie nie było przełomu w akcji, ale czekam na Wasze opinie w komentarzach. Pozdrawiam! Xx

>> NASTĘPNY