Rozdział 10

Przestarzały model volkswagena z oporem rusza po kilkukrotnej próbie zapalenia silnika. Conn oddycha płytko i wciąż rozgląda się dookoła, ulice w tej części miasta są już prawie opustoszałe. Ludzie z obrzeży Nowego Jorku kierują się teraz do centrum, by zrozumieć zamieszania, jakie powstaje na ulicach. Kath, która siedzi na tylnym siedzeniu, wzrok ma utkwiony w widocznym kawałku pleców starszego z braci. Mięśnie pod cienkim materiałem ubrania się napinają. Conn nerwowo ściska kierownicę. Siedzący obok niego Joys patrzy przed siebie, a jego twarz jest ściągnięta, jak gdyby coś uporczywie analizował.

Słychać wybuch.

Ziemia trzęsie się przez kilka sekund. Conn odruchowo wciska hamulec i wszyscy pasażerowie zostają siłą oderwani od siedzeń.

—  A niech to licho pali! —  Krzyczy Cleyton zgryźliwie, ale kierowca ani myśli się odwrócić.

—  Spokojnie, tato. —  Joys jest opanowany, jednak także się nie odwraca.

Kath przełyka ślinę, przestraszonymi oczami obserwuje okolicę, która rozciąga się za szybą. Świat dookoła jest szarą, brudną mieszaniną bylejakości.

—  Jak myślicie, co powoduje te wybuchy? To już któryś z kolei dzisiejszego dnia...

Przez minutę lub dwie nikt nie daje jej żadnej odpowiedzi. Kath patrzy raz w kierunku Joysa, raz Conna. Panuje cisza, którą przerywa Cleyton.

—  Jak na moje oko to będzie wojna. —  Uśmiecha się krzywo.

—  Tak, ty, tato jak zwykle masz już z góry wymyślony scenariusz. —  Komentuje Conn, odzywając się po raz pierwszy, odkąd ruszyli autem spod starego magazynu.

Po kilku minutach ciszy, Conn zatrzymuje samochód na skrzyżowaniu. Wielka tablica wisząca ponad nimi pokazuje kierunkowskaz do centrum miasta oraz do granicy. Kierowca zaciska szczękę, która znacznie wyostrza swoje rysy, nadając twarzy niebezpieczny wyraz. Wyjechali teraz z bocznej drogi, a patrząc na północ, w kierunku, gdzie wznoszą się szklane budynki mierzące kilkadziesiąt metrów, widać teraz rozbłyski światła, jak gdyby ktoś raz po raz zapalał potężne reflektory. Nie słychać żadnych dźwięków, ale jest pewne, że w centrum panuje wrzawa i chaos.

Conn po minucie zastanowienia, wrzuca pierwszy bieg i rusza z miejsca z piskiem opon, gwałtownie skręca w lewo. Może się tylko domyślać, dokąd dojedzie. Droga prowadząca na południe szybko traci swoje dobre cechy. Po wyjechaniu z terenów miasta i przekroczeniu mostu komfort jazdy zmienia się niedopominania. To znak, że jest to jedna z najbardziej podrzędnych dróg w dystrykcie, asfalt tutaj ma kilkadziesiąt lat i najpewniej pamięta jeszcze czasy sprzed Mnogiej Secesji. Dziury w drodze dają o sobie znać na każdym kilometrze.

—  Widzicie to? —  Kath pokazuje palcem odległy obiekt na drodze. Conn chwyta dłoń dziewczyny i opuszcza ją powoli na dół.

—  Nie mamy na to czasu. —  Odzywa się Joys. —  Nie raz widziałem takie akcje. Teraz jak wybuchła panika, ludzie wykorzystają każdą okazję.

—  Chciałeś powiedzieć raczej, że sam tego próbowałeś. —  Rzuca Conn kąśliwie, a jego brat posyła mu kpiące spojrzenie.

—  Tak nisko mnie oceniasz?

Nie odpowiada.

Ciszę przerywa głośne chrapnięcie Cleytona, który najwyraźniej uciął sobie drzemkę. Kath mimowolnie śmieje się pod nosem, a Joys puszcza jej oko przez ramię, czego Conn zdaje się nie zauważać. Przejeżdżając obok dziwnego kształtu leżącego na drodze, Kath przygląda mu się uważnie. Jest to na pierwszy rzut oka bezkształtna masa szarych i brązowych szmat. Jednak po chwili...

—  To ciało... —  Szepcze dziewczyna, nie mogąc oderwać wytrzeszczonych oczu.

—  Mówiłaś coś? — Joys odwraca lekko głowę.

—  To nie jest sterta ubrań, Joys.

—  Jeśli chcesz przez to powiedzieć, że mamy się zatrzymać, to wybij to sobie z głowy. —  Odpowiada młodszy Wood. Conn w pełnym skupieniu zwalnia auto, ponieważ powietrze wypełnia się gęstą mgłą.

—  Nie miałam zamiaru tego proponować. Lepiej się nie mieszać w takie sytuacje. —  Mówi Kath, na co Joys lekko unosi brwi. Dziewczyna odwraca w końcu wzrok od miejsca, gdzie leżało ciało. Jednak za zakrętem, ich oczom ukazuje się gorszy obraz.

Wioskę przed nimi trawią płomienie.

Krwista pożoga pochłania każdy dom z osobna, drewno szybko pali się, zostawiając po sobie jedynie zgliszcza tego, co niegdyś człowiek mógł nazywać domem. Niebo jest siwe, a w powietrzu snują się nieprzeniknione kłęby oparów. Obraz jest wstrząsający. W oddali niemrawe kształty snują się, niczym zagubione dusze, niemogące odnaleźć drogi do zaświatów.

Pomimo zamkniętych okien w aucie, wyraźnie słychać dudniący dźwięk ogromnego ogniska oraz jęki ludzi.

—  To jakieś osiedle robotnicze... —  Mówi pod nosem starszy z braci, gdy powoli przemierzają ulicę, przypominającą drogę do piekła. Teraz mijają już mnóstwo ciał, niektórzy ludzie leżą pół nadzy, w połowie spaleni. Ciała tych drugich są pociemniałe, w miejscach, gdzie nie ma już skóry, czy żadnej tkanki. Kath odwraca głowę, zaś twarz Conna przypomina posąg, jakby zastygnięta, blada masa, obraz człowieka, który patrzy na niewyobrażalną tragedię.

W kierunku samochodu snuje jakaś postać, słania się na nogach. To chyba kobieta ubrana w koszulę nocną, bądź rozciągniętą sukienkę. Conn gwałtownie podejmuje decyzję i zatrzymuje samochód.

—  Co ty wyprawiasz?! —  Denerwuje się Joys, jednak jego brat go ignoruje i otwiera drzwi. W tej chwili Cleyton budzi się i nieprzytomnym wzrokiem ogarnia sytuację. Kath z grymasem na twarzy również pcha swoje drzwi i niepewnie stawia stopę na rozgrzanym asfalcie. Conn stoi kilka metrów przed maską i patrzy na okolicę, jakby skamieniał.

—  Conn, jedźmy, proszę cię... —  Podchodzi niepewnie. Gdy już się z nim równa, podnosi głowę i obserwuje, jak mężczyzna wytężonym wzrokiem wpatruje się w wielki płomień, który odznacza się blaskiem w jego brązowych tęczówkach. Jego oczy stoją w ogniu, w ogniu, który pochłoną tyle ludzkich istnień...

Kath przełyka ślinę, rozgląda się dookoła, jakby obawiała się czegoś. Spogląda na swoje drżące dłonie i szybko wkłada je do kieszeni ciemnej bluzy.

— Conn, jeśli ktoś mnie tutaj znajdzie, już po mnie. — Kath lekko szarpie za ubranie Conna, a jej głos się trzęsie. Nagle mężczyzna ożywia się. Kath wypuszcza powietrze w uldze. Jednak to nie jej słowa docierają do niego, ale obraz jaki właśnie widzi. Kobieta, którą na moment stracił z pola widzenia, znów podąża w ich kierunku. On bez zastanowienia rusza z miejsca, nie patrząc na Kath, biegnie w kierunku postaci. Brunetka otwiera szerzej oczy i już jej usta są gotowe, by go zatrzymać.  Nic jednak nie mówi, przygryza wargę i idzie w jego ślady, a jej rozbiegane spojrzenie filtruje okolicę. Wood w tym czasie dobiega do kobiety. Na pierwszy rzut oka nic jej nie jest, możliwe, że jedynie przeżywa szok, jednak prawdopodobnie jest cała i zdrowa. Conn chwyta za wiotkie ramiona, aby ją podtrzymać. Kath dobiega do nich.

—  Tam, wszyscy zginęli... —  Płacze pięćdziesięciolatka. —  To koniec... Wszystko to oni... Tam! —  Jąka się, pokazując przy tym dłonią w kierunku strzelistych budowli na północy. Conn odwraca ją, by lepiej słyszeć, ponieważ do tej pory stała bokiem.

Kath odwraca wzrok.

Druga połowa twarzy kobiety jest spalona. Kości wychodzą na wierzch, widać szczerbate zęby, a pozostałości mięśni zwisają bezwładnie w okolicach szczęki. Conn nie okazuje lęku, powoli sadza kobietę na drodze, ponieważ ta coraz słabiej utrzymuje się na nogach, sam klęka obok niej. Kath kilka kroków za nimi, opiera dłonie na kolanach i stoi w pochylonej pozycji, nie podnosi wzroku, nie patrzy na twarz kobiety. Oddycha ciężko, jak gdyby sama miała zaraz osunąć się na ziemię. Duszne, suche powietrze niczego nie ułatwia. Napływa do płuc i dławi ich właściciela, jak gdyby sam ogień wpełzał do ich wnętrza. W następnej minucie pięćdziesięciolatka pada na drodze bez życia. Conn puszcza jej dłoń, która bezwładnie ląduje na ziemi. Kath otwiera załzawione od dymu oczy, widoczność jest ograniczona przez gęsty dym w powietrzu. Dziewczyna cofa się, a wzrok ma skierowany w niebo.

— Conn… Proszę cię. Jeśli ktoś mnie tutaj znajdzie… Jedźmy już. — Szepcze niewyraźnym głosem dziewczyna. Mężczyzna nie słyszy tych słów. Podnosi zdruzgotane spojrzenie, w oddali widzi sylwetki innych ludzi.

— Możemy komuś pomóc. — Kieruje słowa przed siebie, jednak trafiają do Kath, która zaskoczona reakcją z jego strony, nagle prostuje się, co wywołuje u niej falę dławiącego kaszlu. W tej chwili u jej boku pojawia się Joys z pretensjonalną miną.

— Zbierajmy się stąd, bo zatrujemy się tymi oparami! — Zarządza. Conn gwałtownie wstaje z kolan i odwraca się do brata z ostrym spojrzeniem.

— Ci ludzie cierpią, możemy im jakoś pomóc. — Odzywa się pełnym krytyki głosem.

— Umrzeć im nie pomożesz, sami wiedzą jak to zrobić. — Odpiera z przekonaniem. Conn kręci głową z dezaprobatą. Odwraca się w kierunku snujących się postaci, które najprawdopodobniej ich nie dostrzegają.

— Naprawdę jesteś, aż tak zepsuty, że nie rusza cię dramat tych ludzi? — W głosie starszego z braci słychać zawód. Wciąż obserwuje pochłaniającą domostwa pożogę.

— Dramat to mamy tutaj! Nie widzisz, jak ona wygląda? Zaraz płuca jej wypali te gorące powietrze. — Mówiąc to, Joys obejmuje ramieniem Kath i lekko odwraca ją w stronę auta, dziewczyna wciąż krztusi się dymem. — Jeśli pojawi się tutaj komando, to wsadzą ją znów za kratki.

— Popatrz w tę stronę i powtórz to jeszcze raz. — Conn mówi przez zaciśnięte zęby tak, że Joys ledwo go rozumie. Kath w tej chwili odwraca się i rzuca mu rozzłoszczone spojrzenie. — Ludzie tam umierają, tracą wszystko; domy, rodziny! A wy co?! Myślicie tylko o tym, by jak najszybciej posadzić tyłki w bezpiecznym miejscu! — Głos Conna jest przepełniony pogardą do stojącej przed nim dwójki ludzi. Jego źrenice są maksymalnie powiększone, a mięśnie napięte do granic możliwości. Wygląda jak tygrys, który czai się właśnie do skoku. Joys jednak nie okazuje strachu, stoi pewnie naprzeciw brata, lecz wpatruje się w niego złowrogo, osłaniając w tym samym czasie Kath ramieniem.

— Klęska innych nie musi być powodem mojej własnej. — Mówi Joys spokojnie, z wiarą we własne słowa i odwraca się wraz z dziewczyną w stronę auta. Conn stoi kilka chwil wpatrzony w dwie postacie, które właśnie znikają w samochodzie. Odwraca się w kierunku pożogi trawiącej osiedle robotnicze. Jego twarz zmienia się. Nie pokazuje już zmarszczonego czoła i ciemnych, gęstych brwi zsuniętych na ogniste oczy. Teraz wygładza się i z powrotem kamienieje, wyrażając smutek i żal. Conn wbrew sobie odpuszcza po kilku minutach, zawraca do auta.

Po półgodzinnej jeździe w ciszy, czarny dym nie jest już widoczny. Teraz powietrze jest lżejsze, jednak stale dominuje w nim ciężki odór.

~*~

Z volkswagena wydobywa się gęsty dym, który kłębi się na kilka metrów w górę. Conn pochylony stoi przed maską i grzebie w środku, co rusz przesuwa jakieś części w środku, a Joys ze znudzoną miną świeci mu na ręce latarką, która czasem lekko przygasa. Kath siedzi w aucie z założonymi rękoma, ma mocno ściśnięte usta i wzrok lustrujący okoliczny las.

— Daj, synu, zastąpię cię, a ty zajrzyj do narzeczonej. — Joys bez słowa sprzeciwu oddaje ojcu latarkę i odchodzi, widząc z ukosa, jak Conn przewraca oczami.

— Jak tam? — Joys wsiada na tylną kanapę i z troską patrzy na Kath.

— Ściemnia się, a my nie mamy schronienia na noc. — Zaciska szczękę tak mocno, że jej słowa przypominają syczenie. Joys nic nie odpowiada, kieruje wzrok w te samo miejące, w które patrzą niebieskie oczy Kath.

— Okolica nie wygląda najlepiej… — Szepcze chłopak.

Nagle oślepia ich mocne światło.

Joys odwraca głowę, przez tylną szybę nie widzi nic prócz silnych, żółtych reflektorów. Chłopak ciągnie Kath do wyjścia, widząc, że Conn i jego ojciec już biegną do pobliskich zarośli.

Drogą przejeżdża długa kolumna ogromnych pojazdów, swoją wielkością mogą spokojnie dorównać domom, czy barakom, jakie stawia się w osiedlach robotniczych. Zdaje się, że mają kilka pięter, a każdy z nich zakończony jest wieżyczką z karabinem. Większość z nich posuwa się na kolczastych gąsienicach. Jednak inne, mniejsze, nie dotykają podłoża, a ich podwozia emanują jaskrawym światłem, jak gdyby ten fioletowy ogień umożliwiał im przesuwanie się w powietrzu.

Kath nie oddycha przez kilka chwil, a gdy przyłapuje się na tym, czerpie spory oddech, a potem następny i kolejny. Jednak powietrza nie wystarcza. Joys patrzy w jej kierunku i przykłada palec do ust. Dziewczyna stara się powstrzymać napad duszności.

Pojazdów jest kilkadziesiąt i wszystkie suną w tym samym kierunku, w stronę zachodniej części dystryktu Nowy Jork.

— To armia komodora Castela. — Joys szepcze pod nosem, jednak każde słowo trafia do Kath. — Jedzie chyba na granicę…

Kath posyła mu zdziwione spojrzenie.

Oboje widzą kilkoro uzbrojonych żołnierzy w czarnych mundurach, którzy podchodzą do volkswagena zostawionego na poboczu. Spod maski nadal wydobywa się dym. Żołnierze obchodzą auto i przyglądają mu się uważnie, co nie umyka uwadze ludzi, kryjących się w zaroślach. Wojskowi przeszukują pojazd i wyrzuciwszy wszystkie bezwartościowe przedmioty ze środka. Zachowują się jak maszyny. Nie znalazłszy nic konkretnego, wracają do szeregu kilkudziesięciu maszerujących mężczyzn.

Joys oddycha głęboko z ulgą, na co Kath marszczy czoło.

— Jak dobrze, że wszystkie moje zabawki noszę przy sobie. — Posyła Kath oczko, które ona ledwie dostrzega przez panującą już ciemność.

Po odczekaniu stosownego czasu wszyscy wychodzą z ukrycia. Nie odzywają się ani słowem, patrzą tylko na siebie zdziwionymi oczami, każde z nich ma w głowie coś innego, jedni strach, czy obawę, drudzy ciekawość i determinację.

—  Zbrojenia sunął na zachód, to bez wątpienia wojska Castela. —  Powtarza Joys tym razem do wszystkich i jednocześnie posyła spojrzenie po twarzach zgromadzonych. Conn jest skupiony, a jego czoło zmarszczone i napięte, zaś ojciec braci rozbieganym wzrokiem ogarnia okolicę, jakby sam nie wiedział, gdzie się znajduje. Kath natomiast stoi naprzeciw braci z założonymi rękoma, jednak nie patrzy na mężczyzn, jest zamyślona, a spojrzenie kieruje na niebo.

—  Przypominam sobie pewną usłyszaną rozmowę. —  Odzywa się brunetka. —  Jakaś dwójka rozmawiała na uczelni o konflikcie na zachodzie, że Zjednoczeni przedzierają się przez kolejne dystrykty...

—  Co do tego nie mamy wątpliwości, Kath... Trąbią o tym od miesiąca.

—  Nie przerywaj mi, Joys. Chciałam powiedzieć, że zanim przyjechałam do Nowego Jorku, moje osiedle zostało napadnięte przez Zjednoczonych, kilka miesięcy temu. Nie wydaje wam się to dziwne? —  Mężczyźni mają zmieszane spojrzenia. —  Mija tyle czasu, a Zjednoczeni nie dają o sobie znaku w Nowym Jorku... To pierwsza sprawa.

—  Co teraz, bawisz się w detektywa? —  Prycha młodszy Wood.

—  Joys, chociaż raz byś uszanował kogoś oprócz siebie. —  Odpiera Conn na moment spuściwszy wzrok z zamyślonej twarzy Kath, po czym skina głową w jej kierunku.

—  Dostałam wiadomość od ojca jakiś czas temu, pisał w niej, by mu zaufać, że ma pewne źródło informacji. Powiedział, że Zjednoczeni zaatakują od wschodu, chcą wziąć miasto z zaskoczenia. —  Mówi na jednym wdechu. Conn z zamyślonym wyrazem twarzy, odwraca od niej wzrok, śledzi okolicę, jednak nie dostrzega świata przed sobą, analizuje wszystkie wydarzenia.

—  Te wystrzały, wybuchy... —  Mówi sam do siebie starszy Wood, a pozostali przenoszą na niego skupione spojrzenia. —  Ćwiczenia. Przygotowywali się do obrony. Teraz kierują się na zachód, oczekując, że właśnie tam uderzą.

—  Musieli dostać jakiś znak, były przecieki. Faktycznie, Kath. —  Joys zwraca się bezpośrednio do brunetki. —  Masz rację, to dziwne, że dopiero po takim czasie zdecydowali się uderzyć na miasto. Zatem kierujemy się w dobrą stronę, skoro wszystko zacznie się na wschodzie.

—  Nie jestem tego taka pewna. Kierują się na wschód dlatego, że na zachodzie już wszystko zagarnęli i nawet nie chcę wiedzieć co tam się dzieje. —  Wzdycha Kath.

—  Nieważne, teraz już nie zawrócimy, zaraz będzie całkowicie ciemno, a niebo jest mocno zachmurzone, więc nie mamy nawet szans ujrzeć księżyca tej nocy. —  Conn mówiąc to, schyla się, by podnieść mapę, którą żołnierze wywlekli z auta. Zabiera także latarkę i kilka innych przedmiotów. Reszta podnosi, skrzętnie ukryte pod klapą bagażnika plecaki. Nie trzymają się już głównej drogi, nie podążają śladem opancerzonych wozów komodora, to zbyt ryzykowne. Wybierają wąską drogę między wysokimi trawami i zaroślami. Kroczą jedno po drugim, ostrożnie swatając stopy, a przestrzeń przed nimi jest nieprzenikniona, jakby pokryta czarnym aksamitem.

...................................................................................

Wiem, wiem, wiem... Miało być na koniec maja, jest w połowie lipca, ale cóż, matura, studia, rekrutacja, to wszystko wymaga czasu i cierpliwości, a i wena gdzieś poszła w pewnej chwili na urlop i skubana nie bardzo chciała do kraju wracać. Jednak udało się! Chociaż troszeczkę dla Was wycisnęłam, oczywiście miało być więcej w tym rozdziale, ale chcę Wam coś odpalić i dlatego nie czekam aż napiszę więcej, po prostu podzielę to na krótsze części i już. 

Mam nadzieję, że ktokolwiek tu jeszcze zagląda, że ktokolwiek z Was został jednak i ma cierpliwość i żywię cichą nadzieję, że może jednak chociaż jedna dusza skomentuje i napisze cokolwiek. Proszę! :)

Mam nadzieję, że za niedługo wrócę z nowościami. Pozdrawiam ciepło!

>> NASTĘPNY