Rozdział 2

— Tato? — Woła Kath zbiegając szybko po schodach. Ma na sobie zbyt długie spodnie, o które się potyka. Nikt jej nie odpowiada. Nakłada więc na nogi trampki i wybiega z domu na podwórko. Dzień jest wyjątkowo zimny, mimo, że właśnie zaczął się lipiec. Wiatr nieprzyjemnie owiewa twarz brunetki, gdy ta stoi na dworze i rozgląda się nerwowo po okolicy. Zaciska mocniej poły swetra i rusza przed dom. Czujnym wzrokiem bada przestrzeń, by wypatrzeć charakterystyczną, czerwoną czapkę ojca.

— James?! — Krzyczy ponownie. Nadal nie ma go w zasięgu jej wzroku. Obchodzi dom. Jej czoło jest zmarszczone, a usta ma lekko rozchylone. Raz na kilka minut zakłada kosmyk włosów za ucho. W końcu, Kath uśmiecha się, widząc jak James majstruje przy swoim starym motocyklu.

— Wołałam cię, dlaczego nic nie mówisz? — Uśmiecha się krzywo. Podchodzi do niego bliżej i dopiero wtedy James odrywa się od maszyny.

— Nie słyszałem. To chyba przez ten wiatr. — Odgarnia mokre od potu, ciemne strąki z czoła.

— Bałam się, że znów nieoczekiwanie cię zabrali. — Jej głos drży lekko. James wyciera ręce w ściekę i przygarnia do siebie córkę. Przez chwilę gładzi uspakajająco jej plecy.

— Chciałabym pożyczyć motocykl, skoro mam jechać po ubranie na zakończenie roku. — Jej głos nie wyraża żadnego entuzjazmu. James patrzy na nią zdziwiony.

— Masz tam w ogóle zamiar się pojawić?

— Muszę.

— No nie wiem, nie wiem… — Żartuje i pociera kilkudniowy zarost.

— Proszę, nie chce mi się iść pieszo. — Wieje chłodny wiatr, który niesie ze sobą odór palonych śmieci.

— Nie powinnaś się lepiej ubrać do negocjacji? Marynarka byłaby w sam raz! — James stara się zachować kamienną twarz, jednak nie wychodzi mu i śmieje się mimowolnie. — Od kiedy interesują cię ubrania, Kath? — Ponownie chwyta szmatę, zaczynając polerowanie czerwonej karoserii.

— Teraz wychodzisz na hipokrytę, sam się uparłeś na te nowe ubranie. — Jest nachmurzona. James zwraca na nią kpiące spojrzenie.

— Możesz zabrać maszynę. — Puszcza oczko i Kath odchodzi w kierunku domu. — Ale jeszcze jedno. — Zatrzymuje ją. — Masz iść i naprawdę kupić to ubranie, a nie kolejne puszki z jedzeniem, jak ostatnio. Inaczej się pogniewamy. — Uśmiecha się. Brunetka nie mówić nic, skina mu głową.

— Idź się ubrać, a ja zrobię śniadanie. — James zaczyna zbierać narzędzia.

Kath szybko wbiega na piętro i wchodzi do swojego małego pokoju. Z szafy wyjmuje jedną z trzech bluzek, jakie posiada, a potem znika za drzwiami łazienki. Jej skóra pokrya się gęsią skórką pod wpływem lodowatej wody. Po kilku minutach wychodzi, przeczesuje włosy grzebieniem domowej roboty. Dociera do niej zapach jajecznicy, jedynej potrawy, jaką je od wielu dni. Pojawia się na dole i zajmuje ulubione miejsce przy stole, z którego ma doskonały widok na cały korytarz, na Jamesa oraz na podwórze, które obserwuje zza dużego okna.

— James?

— Tak? — Ojciec nakłada jajka na talerze.

— Już niedługo wyjadę. — Traci humor. Jej oczy skierowane są na odział żandarmów, którzy właśnie maszerowali przed ich domem.

— Głowa do góry, poradzisz sobie. — James uśmiecha się, siadając obok. Ona odrywa wzrok od podwórza i zanurza widelec w jajecznicy.

— Wiem, dam radę, ale ty…

— O mnie się martwisz? Twój staruszek jakoś da sobie radę! — Przywołuje uśmiech na twarzy córki.

— Nie jesteś stary, tato.

— Jedz, bo zaraz wystygnie!

Kath patrzy na twarz ojca, jej uśmiech znika i zaraz na to miejsce pojawia się przygnębienie oraz znajoma nicość w oczach.

~*~

Wybija południe, Kath jest już gotowa. Wsiada na motocykl i odpala silnik, który huczy donośnie. Mija kilka minut i Kath dociera do głównej drogi, która ciągnie się przez całe osiedle robotnicze. Jest to mała, ogrodzona wioska z kilkoma sklepami, ratuszem i kościołem, dawno przerobionym na magazyn. Niegdyś było to zwykłe miasteczko o nazwie Nolan, które leżało w Zachodniej Virginii, dziś jest jedną wielką plantacją, gdzie wszyscy mieszkańcy muszą pracować na utrzymanie swoje i państwa. Tutejsi ludzie, zwani robotnikami, po ulicach chodzą szybko i są przygarbieni. Jadąc, Kath dostrzega, jak zakrywają torby przed wzrokiem innych. W oddali widzi rozległe sady jabłkowe i robotników, którzy lawirują między drzewkami. Zaś ponad milę dalej są już przestrzenie warzywne. Po drodze mija także robotników, którzy maszerują ściśniętą kolumną, popychani przez żandarmów w błękitnych mundurach. Bliżej centrum również czuje się lodowaty oddech wszechwiedzącej władzy. Po drogach i w zakamarkach, między domami chowają się żandarmi, którzy patrolują okolicę.

Kath odpina kask i zawiesza go na rączce pojazdu. Szybko zsiada, zakłada knebel na koła i odchodzi kawałek dalej. Odwraca się dokładnie dwa razy, dla pewności, że nikt nie czai się w pobliżu. W centrum osiedla są tylko dwa miejsca, w których można kupić ubrania, z czego jeden jest dostępny dla Kath. W drugim znajdują się rzeczy z importu, z Nowego Jorku, potocznie nazywa się go landryną, ponieważ jego wystrój jest za bardzo cukierkowy.

Kath dostrzega z dala jedną z niewielu osób na osiedlu, które mają tutaj dostatnie życie. Długowłosa blondynka Megan idzie z przyjaciółkami. Dziewczyna wcale nie jest tak zamożna, jak mówi. Jej ojciec jest doradcą namiestnika i przełożonym żandarmerii.

— Patrzcie, kto tutaj idzie! — Megan dostrzega Kath. — Mleczarka przyszła na zakupy! — Krzyczy, a jej przyjaciółeczki wtórują chichotem. Kath zaciska zęby, lecz nie zwraca uwagi i wchodzi do tego drugiego sklepu z ubraniami, który znajduje się dokładnie naprzeciwko landryny. — Tatuś dał ci pieniążki na ubrania? — Megan udaje żal i nadal rechocze. Kath zatrzymuje się na te słowa, marszczy nos, wpatrując się  przed siebie. Jej pięści zaciskają się gwałtownie. — No tylko mi się tutaj nie popłacz. — Mówi Megan i pojawia się nagle przed brunetką. Kath obdarza ją pogardliwym spojrzeniem, a jej oczy zdają się płonąć. Prawa pięść dziewczyny drga niespokojnie.

— Tylko spróbuj, a wylądujesz w żandarmerii! — Wybałusza oczy i robiąc pozerski ruch, odwraca się, rusza do landryny, a jej koleżanki zaraz za nią. Kath obserwuje kołyszący się kształt i opuszcza ręce bezwładnie. Zgina i prostuje palce po kilkakroć. Zerka na zdenerwowane twarze przechodniów, spośród, których dostrzega Teda, żandarma, lecz przyjaciela Jamesa, unika jego spojrzenia jak ognia.

Chcąc wymiga się od rozmowy z Tedem, wchodzi do sklepu z ubraniami. Po kilku minutach jej nastrój powraca do normy, a twarz rozluźnia się, przybierając naturalnych barw. Przebiera w wieszakach i na półkach, szuka ubrań stosownych na zakończenie roku. Asortyment jest bardzo ubogi, więc nie ma w czym wybierać. Wszystko jest szare lub czarne i w dodatku takie same. No cóż, takie czasy. Mija kilkanaście minut i Kath znajduje coś dla siebie. Szara sukienka za kolana, jest bardzo prosta i przypomina ubrania, które mają mijane na ulicy kobiety. Kath chwyta znalezisko i podchodzi do kasy, za którą stoi dobrze jej znana ekspedientka.

— Koniec szkoły, tak? — Margo się uśmiecha, jednak jej głos nie wyraża radości, a twarz ma tak samo zmęczoną i wyblakłą jak twarze innych ludzi w okolicy.

— Tak…

— Wszystko dobrze, kochanie?

— W porządku.

Tutejsi ludzie zwykle odpowiadają na takie pytania zwrotem ”w porządku”, nie mogą przyznać, że jest dobrze, bo to kłamstwo, ale z drugiej strony prawo zakazuje mówienia, że jest źle, że coś nie gra.

— Jeśli to wszystko, to płacisz dziesięć dolarów.

Kath wzdycha ciężko i kręci głową z dezaprobatą. Wydaje ostatnie pieniądze ojca na rzecz, która nie powinna kosztować nawet połowę tej kwoty. Dziękuje, chwyta torbę i wychodzi na ulicę. Pośpiesznym krokiem podąża w kierunku motocyklu. Pojazd stoi na swoim miejscu. Kath wydycha powietrze z ulgą.

~*~

— Dlaczego wdałaś się w bójkę z tą Megan? Przecież to do ciebie nie podobne.

— Wcale się z nią nie biłam. — Kath kładzie torbę na stole w kuchni.

— Ted mówi co innego. Był tu chwilę temu.

— Wiedziałam, że tak będzie...

— Nie spodziewałem się tego po tobie. Nie wdawaj się w tego typu sytuacje, przecież wiesz, że ona jest nieobliczalna i za byle co mogła nasłać na nas władze. — Świdrujące spojrzenie Jamesa rozkazuje jej, aby podniosła głowę.

— Wiem… ale… Ona nie ma prawa uważać się za lepszą ode mnie albo od ciebie.

— Tak, ale to nie znaczy, że masz się pchać w kłopoty. — James jest spokojniejszy.

— Ja nigdy się nie pcham w kłopoty, przecież wiesz. Przepraszam. Chcesz zobaczyć, co kupiłam?

— Pokaż swoją kreację. — Uśmiecha się.

Około godziny siedemnastej nadchodzi czas na rozdanie świadectw. Wszyscy uczniowie zbierają się na rozległym sportowym boisku, aby po raz ostatni spotkać się pośród szkolnych murów. Pogoda znacznie się pogarsza. Jak zwykle pod wieczór nad osiedle nadlatuje szara chmura dymu produkowanego przez elektrownie umiejscowione na wschodzie.

Kath ubrana w nowo zakupioną sukienkę stoi oddalona od grupy rówieśników. Od zawsze jest samotniczką i nie przebywa za często w obecności innych ludzi.

— Nerwy? — James staje obok córki.

— Tylko trochę. Na szczęście nie wygłaszam żadnej mowy.

— Wejdziesz, zabierzesz ten przeklęty kawałek papieru i już nie będziesz musiała tam wracać — Okala Kath ramieniem, a ona wtula się mocniej. Uroczystość rozpoczyna się. Na placu maszeruje szkolna orkiestra. Jest bardzo uboga, składa się na nią tylko dwóch trębaczy i jeden chłopak z bębenkiem. Gdy odgrywają hymn szkoły, dyrektor wchodzi na środek, aby zaraz wygłosić parę słów. Mężczyzna wydaje się rozluźniony, jednak z niepokojem zerka na błękitną straż żandarmerii, która w rzędzie ustawia się pod sceną.

— Witam, drodzy uczniowie! To jest wasz ostatni dzień pomiędzy szkolnymi murami. Jako dyrektor, chciałbym życzyć jak najlepszych wyników, już nie w nauce, a w prawdziwym życiu. Wkrótce dowiecie się, co to znaczy ciężka praca, cierpliwość i wytrwałość. Nauczycie się wszystkich rzeczy, których jeszcze nie poznaliście. Koniec końców, zapragniecie wrócić do swojej szkoły, spotkać się z dawnymi przyjaciółmi ze szkolnych ławek… — Korpulentny mężczyzna przerywa i oddycha ciężko, szamocząc się ze swoimi notatkami.

— Wydaje mi się, czy ta przemowa jest tylko na pokaz? — Komentuje brunetka. James zwraca na nią spojrzenie. — Przecież cały czas żyjemy pod presją, zmuszani do ciężkiej roboty w imię większego dobra. — Oburza się dziewczyna, ale zaraz milknie, bo dyrektor powraca do swojego monologu.

— Nie chcę was już dłużej zatrzymywać! — Jego głos lekko się trzęsie. — Powiem więc na zakończenie, cieszcie się ostatnimi chwilami w gronie przyjaciół, bo już zaraz każde z was wkroczy w nowy etap swojego życia. Powodzenia! — Unosi zaciśniętą pięść do góry. Rozlegają się zdawkowe brawa i na nowo brzmi muzyka, o którą dba orkiestra.

— Aż  się wzruszył. — Prycha Kath.

— Ukończyłem razem z nim liceum w tym samym roku — James obserwuje, jak dyrektor schodzi z podestu i znika gdzieś za dekoracją. Na podest wchodzi długowłosa blondynka, a Kath marszczy nos.

— Złość piękności szkodzi. — James i dźga ją łokciem. Megan zaczyna swoją nudną przemowę. Później na scenę znów wkracza dyrektor. Jest w towarzystwie innych nauczycieli. Na małym stoliku, obok mikrofonu są ułożone świadectwa, każde ma właściciela. Kath ustawia się w kolejce, która ciągnie się od podestu przez cały plac. Nazwiska są wyczytywane alfabetycznie.

Mijają długie minuty.

— Santana Land!

Jeszcze tylko jedna osoba i wyczytają Kath.

— Mary Lestrade! — Jakaś blondynka odbiera świadectwo i żegnana brawami równie szybko schodzi z podestu.

— Kathanna Lewis! — Kath pewnym krokiem idzie na podest i zwraca się w stronę dyrektora, który wysuwa już rękę w jej stronę. Ściska ją, czuje gorącą, lepką ciecz na dłoni. Orientuje się, że to pot i mimowolnie na jej twarz wypływa grymas. Lewą ręką chwyta świadectwo i kieruje się w stronę schodków, które są po drugiej stronie podestu. Łapie prawą dłonią metalową barierkę i robi krok do przodu. Na dłoni wciąż pozostaje pot mężczyzny, który w duecie ze śliską barierką nie jest najlepszym połączeniem. Potyka się, leci na ziemię i ląduje w na suchej glebie, podnosząc tym samym słupy pyłu. Wszyscy uczniowie dookoła zwracają na nią uwagę i śmieją się, inni szepczą. James biegnie do niej. Ona chwyta pomocną dłoń i wstaje na nogi, dysząc ciężko. Strzepuje pył z nowej sukienki i patrzy dookoła na wszystkich, którzy się śmieją.

Rozlega się grzmot.

Nagle wszystko dzieje się w jednej sekundzie. Budynek szkoły staje w ogniu, a uczniowie zaczynają krzyczeć. Uroczystość jest przerwana i dyrektor zbiega po schodach. Młodzież pędzi w popłochu na prawo i lewo. Kath obserwuje swoją szkołę, którą trawią płomienie. Jej źrenice się rozszerzają, a całe ciało jest sztywne, nie zdolne do ruchu. Dookoła panuje chaos, a z odległego końca placu biegną umundurowani żołnierze. Nie są to jednak żandarmi ubrani w błękitne uniformy, lecz w pełni uzbrojeni wojownicy w złotych, połyskliwych kombinezonach. Dym opanowuje okolicę, ogień się rozprzestrzenia, a ludzie z bronią rzucają się na uczniów i okładają ich kolbami pistoletów, ściągają młodych do parteru. Zachowują się jak zaprogramowane roboty. Nie wahają się.

Kath stoi. Patrzy na wszystko, lecz nie widzi. Jest, ale jakby nieobecna.

— Zrzucają wrony!* Kryj się! — Wrzeszczy w jej kierunku jakiś blondyn i natychmiast dopada go jeden z oddziału. Ręce Kath drgają. Nagle dziewczyna budzi się z otępienia. Rozgląda się na boki oszołomionym wzrokiem. Widzi, że chłopak, który do niej krzyczał, teraz leży bezwładny na betonie. Runetka roi kilka kroków w przód i w tył, rozbiegamy wzrokiem próbuje znaleźć ojca.

James także leży na ziemi.

— Tato?! — Klęka przy ciele mężczyzny i przygarnia jego głowę, kładąc ją na swoje kolana. Sprawdza puls. On żyje, a ona oddycha z ulgą. Słyszy strzały i ponowne huki. Budynek szkoły rozpada się na jej oczach, ogień trawi wszystko i wychodzi poza obręb budynku.

— James! Obudź się! Natychmiast! — Jej głos trzęsie się, jest uwiązany w gardle.

Grzmot.

Jakby potężna burza rozkręcała się na oczach wszystkich. Jednak nie jest to anomalia pogodowa. To inwazja.

~*~

— Kath? — James stoi w drzwiach jej pokoju. Ona otwiera oczy, przeciera je dłońmi, wzrok nabiera ostrości. — Dostałem wiadomość od Teda. Odział, który nas wczoraj zaatakował, został rozbrojony przez miejscowe władze. — Informuje ojciec, gdy Kath siada na łóżku i nieobecnym wzrokiem odnajduje zmartwiona twarz Jamesa. — Tym razem to nie była zwykła napaść… Myślę, że prędzej, czy później wrócą ze zdwojoną siłą.

Dziewczyna nic nie mówi. Obserwuje jak sylwetka ojca znika w korytarzu.

Nadszedł dzień, kiedy Kath opuszcza rodzinny dom i rusza do Nowego Jorku, do kolejnej szkoły, aby zdobywać kolejne poziomy wiedzy i koniec końców poznać swój los. Trudno określić, czy ma szczęście, czy wręcz odwrotnie. Z grona wielu uczniów osiągających najlepsze wyniki w nauce, jest wytypowana do programu studenckiego w stolicy. Mimo tej oficjalniej wersji, większość ludzi wie, że wszystko jest ustawione z góry.

Kath wychodzi z pościeli i otwiera szafę, gdzie stoi spakowana walizka. Według przepisów nowi mieszkańcy Nowego Jorku mogą przybyć tylko z dziesięciokilogramowym bagażem.

— Już schodzę! — Pośpiesznie wkłada na siebie ubranie. Po minucie jest na dole, w ręku trzyma bagaż, a na ramieniu dynda jeszcze stara, sportowa torba.

— Gotowa? — James wita ją z posępnym uśmiechem, a ona siada obok przy stole.

— Tylko nie płacz, proszę.

— Nie mam zamiaru. — Przytula córkę, nie może tego zrobić, jak należy, ponieważ lewą rękę ma zawieszoną na temblaku.

— Jak łokieć? — Kath delikatnie ogląda zranioną skórę.

— W porządku. — James krzywi się pod wpływem dotyku, a ona kręci głową.

— A więc źle. — Wzdycha. — Masz jeszcze jakieś wieści?

— Tak. — James marszczy czoło. — Zjednoczeni** sforsowali Ogrodzenie jakiś czas temu. Chcą przejąć kontrolę nad wszystkimi trzema dystryktami. — Jego głos jest bardzo poważny.

— Od zawsze tego chcą. To żadna nowość.

— Tak, tylko tym razem mają wystarczająco wojska, czyli niemałą przewagę.

— I nic o tym nie wspominali? Władze? — Kath wstaje od stołu. James wzrusza ramionami i krzywi się od razu z bólu. — Przecież mogli nas jakoś przygotować! —  Chodzi w kółko po małej kuchni.

— Pięciu zabitych, piętnastu rannych. Ted zdołał wszystkiego się dowiedzieć z pierwszej ręki.

Kath zatrzymuje się i spogląda na ojca. Nie powstrzymuje warg, które mimowolnie się rozchylają.

— Aż pięciu?

Czyżby blondyn, który do niej krzyczał, też był oprawiony etykietą — 'martwy'.

— Nie, tato, oni nie są zabici. Oni są zamordowani. — Podchodzi i opiera się dłońmi o oparcie krzesła, na którym siedzi jej ojciec. Patrzy na przestrzeń za oknem, na podwórze i dalej, na piaszczystą drogę, na której właśnie popychany jest mały, obezwładnionych odział Zjednoczonych. 

— Bałem się, że liczba będzie większa. Te zwierzęta rzuciły się jakby mieli zamiar nas zlikwidować.

Kath stoi przez chwilę w miejscu, wydaje się być nieobecna.

— Muszę się zbierać, bo za pół godziny mam pociąg. — Kath rusza w kierunku drzwi, chwytając po drodze walizkę. — Chyba, że wydarzenia z wczoraj pokrzyżowały mi plany. — Spogląda pytająco na Jamesa.

— Nie, na pewno nie.

Kath czeka na ojca, który podnosi się zza stołu. Patrzy na nią pustymi oczami, w których widać ból, nie tylko promieniujący z łokcia, ale ten wewnętrzny. Kath przygląda się wyblakłym tęczówkom przez moment i po chwili wtula się w ojcowską koszulę. Robi to szybko, by James nie oglądał jej załzawionych oczu.

Stacja kolejowa to budka stojąca przy torach, zaraz obok centralnego punktu osiedla. Biała farba już dawno z niej zeszła pozostawiając gołe, brudne dechy do widoku publiki. Po dojściu na miejsce, Kath odstawia walizkę i jeszcze raz zerka na ojca. Jej oczy są opuchnięte podkrążone, jednak już suche, a raczej wyschnięte. Pozostają jakby bezduszne.

— Będę za tobą tęsknić… — Patrzy mu w oczy, które są zaszklone. Jak to będzie, gdy ataki się powtórzą? Co, jeśli James nie będzie miał tyle szczęścia? Duże prawdopodobieństwo, że widzą się po raz ostatni.

— Wszystko będzie dobrze. Kontaktuj się ze mną.

Kath kiwa głową i spuszcza ją za chwilę.

— Jeśli sforsują pocztę, też będzie w porządku. — Kath wie co znaczy to pojęcie, ale ponownie przytakuje. Nie podnosi głowy, jej dłonie trzęsą się, podobnie jak nogi.

— Wiem, że boisz się jak cholera, tato. Widzę.

James spuszcza wzrok i w tym momencie łzy uwalniają się z kącika jego oczu. Mężczyzna stara się uśmiechnąć.

— Muszę już iść. — Chwyta walizkę. — Bardzo cię kocham, tato. — Zaciska mocniej dłoń na jego spracowanych palcach.

— Ja ciebie bardziej. Powodzenia. — Kath rzuca się ojcu na szyję i zaraz potem odchodzi, rzucając mu smutny uśmiech przez ramię. Nie zawiesza wzroku na jego rozdzierającym serce spojrzeniu. Podąża w kierunku małego, obdartego z farby domku. Po wejściu żandarm kieruje ją w tłum innych uczniów, którzy również wyjeżdżają. Nie ma w tym gronie pięciu zamordowanych. Ściskając papierek, Kath udaje się na peron drugi, z którego ma odjechać pociąg prosto do wielkiego miasta.

.............................................................................................................................................................................


* wrony —  bomby zapalające, które zostały wyrzucone ze statków powietrznych.
** Zjednoczeni — jednostki zbrojne, należące do WNPA (Wolne Niepodległe Państwo Amerykańskie), obejmuje zachodnie tereny dawnego USA. Jego granica z trzema dystryktami jest na Ogrodzeniu ciągnącym się linią od dawnej Minnesoty, przez Missouri, aż po Luizjanę (więcej info).

Kilka pierwszych rozdziałów stoi już w kolejce do publikacji. Mam nadzieję, że spodoba Ci się to, co mam w zanadrzu. Zapraszam do odwiedzenia kilku zakładek: Kartoteka Dystryktu, gdzie możesz rzucić okiem na sylwetki bohaterów, Playlista Kath, jest spisem piosenek, które inspirują mnie swoim klimatem. W planach mam także słowniczek, gdzie będą wszystkie terminy potrzebne do ogarnięcia fabuły. Pozdrwiam Xx

>> NASTĘPNY