Rozdział 1

         Zanim zaczniesz lekturę, proponuję byś rzucił/a okiem na Historię Świata, w jakim rozgrywa się akcja —  sprawdź!

         Jeśli masz ochotę, możesz też zobaczyć zakładkę z Kartoteką Bohaterów. W podstronie są grafiki z wizerunkiem postaci. Zaglądasz na swoją odpowiedzialność. :) Sprawdź!

Miłej lektury!

~*~

    — Jesteśmy na miejscu — Komunikuje ożywionym głosem Conn, gdy oczom całej trójki ukazuje się opuszczona elektrownia. Okna nie mają szyb, a ich framugi wiszą bezwładnie niczym kościotrupy zostawione na pastwę losu.

Conn, wysoki młodzieniec o kwadratowej szczęce i kilkudniowym zaroście, jako pierwszy wysiada z auta i szybkim krokiem podbiega do bagażnika. Cleyton, jego ojciec w sile wieku, oraz Kath, dwudziestoletnia brunetka szybko znajdują się przy nim. Mężczyzna bez słowa otwiera klapę bagażnika i ich oczom ukazuje się spora kolekcja broni palnej. Conn wręcza ojcu karabin szturmowy i taki sam także przekłada sobie przez ramię.

— Ekhem… — Kath z pretensjonalną miną czeka na swój przydział. Conn patrzy na nią z rozbawieniem i wyciąga w jej kierunku niedużego colta.

— Chyba żartujesz, Conn. Dawaj shotguna. — Jest całkiem poważna. Conn zerka na nią z powątpiewaniem. Waha się. Kath jednak wyszarpuje mu broń z dłoni i odsuwa się, by zawiesić ją na ciele.

Cała trójka biegnie w kierunku głównej bramy. Ciemność jest tak gęsta, że można kroić ją nożem, a w powietrzu brzmią tylko ciężkie oddechy i uderzenia butów o suchą ziemię. W oddali na północy majaczy oświetlenie Nowego Jorku, na zachodzie zaś widać inne światła. O wiele mniej ciepłe, o wiele mniej bezpieczne. Tam znajduje się obóz pracy.

— Czekajcie — Kath zatrzymuje oddalającą się dwójkę. Mężczyźni odwracają głowy i widzą, że brunetka dotyka podłoża. — Chyba coś znalazłam.

Conn od razu jest obok i bada wzrokiem miejsce, które zauważyła Kath.

— Bez wątpliwości, benzyna. — Cleyton wącha substancję.

— Był tutaj… — Szepcze Kath.

Conn w tym czasie wstaje i oddala się o kilka kroków.

— Z daleka widać ślady opon. — Przygląda się ziemi dookoła. — Od miesięcy nie padało, więc ślady mogą mieć wiele dni, albo tygodni.

— Benzyna jest na tyle świeża, że nie mógł upłynąć więcej niż tydzień. — Twierdzi Cleyton i wyciera policzek o ramię. Biel jego koszulki już dawno przekształciła się w brudną szarość.

— Przecież wiecie, tylko Joys byłby w stanie zdobyć benzynę do auta! Normalnie już jej nigdzie nie ma. Joys musiał tutaj być! Może wciąż jest...

W oddali słychać upiorne wycie psów.

— Musimy ruszać. — Conn zaczyna podążać do głównej bramy. Cleyton robi podobnie i szybko do niego dołącza. Kath jednak wciąż tkwi na kolanach i wpatruje się w plamę benzyny. Po dłuższej chwili wstaje na nogi i otrzepuje podarte spodnie z kurzu. Zawiesza porządniej broń na ramieniu i biegnie do głównej bramy.

Conn wspina się w tym czasie na ogrodzenie, by móc zbadać teren. Cała okolica jest strzeżona przez żołnierzy z miasta, teraz jednak wszyscy zapadli się pod ziemię.

— Dajcie mi chwilę. — Przechodzi zwinnie na drugą stronę i zeskakuje na ziemię. Z kieszeni kamizelki kuloodpornej wydobywa kilka drutów o różnej grubości i włożywszy dwa z nich do otworów kłódki, zaczyna nimi kręcić, przysłuchując się w tym samym czasie. Gdy po kilku minutach słyszy charakterystyczne kliknięcie, wie, że zadanie zostało wykonane bezbłędnie. Otwiera kłódkę i ściąga łańcuchy, które blokowały bramę.

— Właźcie. — Uchyla bramę na tyle, by mogli przejść. Kath od razu rozgląda się po okolicy, która przypomina jeden wielki śmietnik; wszędzie walają się blaszane płachty, szklane odpadki i inne rzeczy, które w połączeniu niegdyś stanowiły jedną całość.

— To co? Chyba najlepiej będzie się rozdzielić. Ja wezmę wschód, a wy dwaj zachód. — Kath podąża w swoją stronę, nie czekając na odpowiedź.

— Nawet o tym nie myśl, Kath! — Woła Cleyton, przemawia przez niego, nie złość, a troska. Conn, który w tym czasie przystawia do bramy kamień, uniemożliwiający jej zamkniecie się, niczego nie słyszy.

— Muszę go znaleźć! — Odpowiada Kath bez odwracania się, cały czas podąża przed siebie.

— A ona gdzie? —  Conn dołącza do ojca. Cleyton tylko wzrusza ramionami, a Conn, nie czekając, biegnie w kierunku kobiety.

— Kath, czyś ty zgłupiała? — Conn mimo wszystko, stara się zachować ciszę. Brunetka zatrzymuje się w pół kroku, lecz nie odwraca. Stoi z zaciśniętymi pięściami, ma w oczach ogień. Jej ciemne, posklejane włosy falują na wietrze.

— Muszę go znaleźć pierwsza. — Rusza dalej.

— Nie wygłupiaj się! — Szarpie ją za ramię i odwraca w swoją stronę.

— Nic nie rozumiesz. Jeśli on tutaj jest… Jesteśmy tak blisko!

— Nikt tego nie potwierdza, ani też nie wyklucza, ale musimy myśleć racjonalnie, Kath! — Kobieta wyrywa ramię z uścisku Conna. — Taką bezmyślnością wystawiasz siebie i nas na pewną śmierć.

— Więc co? Chcesz przeszukiwać tę budę przez całe stulecie? Bo tyle nam to zajmie, jeśli się nie rozdzielimy.

— Kto powiedział, że tego nie zrobimy? Rozdzielamy się, ale ty na pewno nie idziesz sama.

— Ktoś z nas musi.

— Tak i będę to ja. Ty idziesz z ojcem. — Brunetka mija go, idąc do Cleytona. — Oczy otwarte. — Rzuca Conn do obojga i znika za rogiem budynku.

Rok Wcześniej

— Tato? — Woła Kath zbiegając szybko po schodach. Ma na sobie zbyt długie spodnie, o które się potyka. Nikt jej nie odpowiada. Nakłada więc na nogi trampki i wybiega z domu na podwórko. Dzień jest wyjątkowo zimny, mimo, że właśnie zaczął się lipiec. Wiatr nieprzyjemnie owiewa twarz brunetki, gdy ta stoi na dworze i rozgląda się nerwowo po okolicy. Zaciska mocniej poły swetra i rusza przed dom. Czujnym wzrokiem bada przestrzeń, by wypatrzeć charakterystyczną, czerwoną czapkę ojca.

— James?! — Krzyczy ponownie. Nadal nie ma go w zasięgu jej wzroku. Obchodzi dom. Jej czoło jest zmarszczone, a usta ma lekko rozchylone. Raz na kilka minut zakłada kosmyk włosów za ucho. W końcu, Kath uśmiecha się, widząc jak James majstruje przy swoim starym motocyklu.

— Wołałam cię, dlaczego nic nie mówisz? — Uśmiecha się krzywo. Podchodzi do niego bliżej i dopiero wtedy James odrywa się od maszyny.

— Nie słyszałem. To chyba przez ten wiatr. — Odgarnia mokre od potu, ciemne strąki z czoła.

— Bałam się, że znów nieoczekiwanie cię zabrali. 

..........................................

Jeśli przeczytałeś/aś, to zostaw kilka słów opinii. Ciekawią mnie Twoje spostrzeżenia, ważenia i daje mi to dużo inspiracji. Dzięki! :)

>> NASTĘPNY