Rozdział 7

Kath wpatruje się nieobecnym wzrokiem w szybkę umieszczoną w białych drzwiach przed nią. Całe pomieszczenie, w którym się znajduje, jest jasne, a jego barwy przyprawiają o ból oczu. Dziewczyna pociera jedną dłoń o drugą, ale to nic nie daje. Obie ręce ma wykręcone pod nienaturalnym kątem, są za plecami, skute, bezbronne. Dziewczyna siedzi na krześle przymocowanym do podłogi. Nie ma najmniejszej możliwości ruchu, ponieważ jej kostki również są przywiązane do mebla. Jednym okiem dostrzega, że rana na jej nodze ciągle krwawi, pozostawiając na białej podłodze czerwone plamy. Próbuje poruszyć chociażby stopą, jednak to na nic. Jest zrozpaczona, nie ma kontroli nad prawą nogą. Siedzi w jednej pozycji od kilku godzin, traci dużo krwi. Raz po raz przymyka powieki, które są cięższe niż kiedykolwiek wcześniej.

Nagle słyszy kroki i czyjąś rozmowę na korytarzu. Podnosi głowę gwałtownie, a jej oczy otwierają się szeroko. Ktoś chwyta za klamkę od drugiej strony. Dziewczyna przełyka gulę stojącą w gardle. Drzwi otwierają się ze skrzypnięciem.

— No, no, no… — Cmoka kapitan Lyeson, ten sam, który wtargnął siłą do jej domu. Podchodzi bliżej i zatrzymuje się dokładnie naprzeciwko dziewczyny. — Kogo my tu mamy? — mówi przesłodzonym głosem i mierzy Kath wzrokiem, a w jego oczach widać głód. Brunetka patrzy na kapitana spode łba, w jej spojrzeniu z kolei widać złość. — Słuchaj, złotko, początkowo były dwa wyjścia z tej sytuacji. Pierwsze zakładało, że przyjdziesz tu i powiesz wszystko po dobroci. Ups! — Śmieje się Layson. — Ta opcja przepadła już dawno. Nie masz wyjścia. Wygląda na to, że zrobimy to po złości. — Uśmiecha się półgębkiem i zbliża o krok. Dziewczyna porusza się niespokojnie. W tej samej chwili kapitan wyjmuje zza pazuchy sztylet, którego ostrze błyszczy, odbijając blask lamp. Kath próbuje odchylić głowę, ma oczy rozszerzone do granic możliwości, a na jej czole pojawiają się krople potu.

— Ja nie rozumiem, o co chodzi! — piszczy brunetka, jednak to nie wywiera wrażenia na Laysonie, który spokojnie wyciera ostrze o białą, jedwabną chusteczkę.

— Nie rozumiesz, tak? Myślę, że zaraz wszystko będzie jasne jak słońce. — Mężczyzna podnosi broń do góry i ogląda ją, jakby sprawdzał, czy jest już gotowa do użytku. Kath rozgląda się dookoła, ale nie znajduje żadnej alternatywy ucieczki, nie może zrobić nic, jak tylko dać pokroić się kapitanowi. Dziewczyna zaczyna mocniej trzeć nadgarstki, jednak to nie sprawia, że kajdanki się luzują.

— Proszę, nie rób tego! — W jej głosie słychać desperację. Kath patrzy na kapitana błagalnym wzrokiem, jakby właśnie ten gest był jej ostatnią deską ratunku.

— Nie dajesz mi wyboru, złotko. — Layson w końcu zwraca na nią oczy i przechodzi za jej plecy, opiera dłonie na oparciu krzesła. — Powiedz mi jedną rzecz. — Zaczyna mówić delikatnie do jej włosów. Kath wzdryga się, czując jego oddech na szyi. — Mianowicie, jaki miałaś w tym cel? Hmm?

Brunetka mruży oczy.

— Cel w czym? — odzywa się, jednak jej głos drży. Layson wzdycha ciężko i prostuje plecy.

— W zniszczeniu cholernego projektu rządowego! — Kapitan niespodziewanie podnosi głos do maksimum, a Kath pod jego wpływem kurczy się w sobie jak bezbronne kociątko. Layson oddycha głęboko. — Słuchaj, wywłoko. — Jego ton się diametralnie zmienia. — Mam dość gierek, chcę to skończyć, dostarczyć raport i wyjść z tego zapchlonego gmachu! Nie ułatwiasz mi tego, co mnie wielce złości. — Warczy, przechodząc obok. Staje ponownie naprzeciwko jej twarzy. Widzi, że oczy Kath są zaszklone i uśmiecha się szyderczo na ten widok.

— Nie zniszczyłam go — zaprzecza Kath stłamszonym głosem. Pochyla głowę, by nie patrzeć w nienawistne spojrzenie wroga. — To był inny człowiek, czarnoskóry. To on rzucił zapalniczkę.

— Mniejsza o to, kto rzucał. Jesteście w tym razem! — Stwierdza kapitan, jakby od dawna miał takowe informacje. Kath podnosi pytające spojrzenie. — Jaki mieliście w tym cel?

— On chciał mnie zabić. Taki był jego cel. — Mówi dobitnie. — Zamiast tracić czas na mnie, powinniście go szukać! — Zaczyna ponownie walczyć z kajdankami, wierci się na krześle, mierzwi nogami. Layson, obserwując ją, rechocze ironicznie.

— Myślisz, że ktokolwiek uwierzy w tę bajeczkę? Nikt nie wchodził do tamtego pomieszczenia oprócz profesorów. Panował bezwzględny zakaz, więc jakim cudem znalazłaś się tam i dokładnie tego samego dnia, w którym wszystko poszło z dymem?!

Po policzkach Kath spływają łzy.

— To był przypadek! Jestem niewinna!

— Wszyscy tak twierdzą. — Syczy mężczyzna. — Skoro tak mówisz, to dlaczego uciekałaś? — Kapitan podnosi brwi do góry, ma pytające spojrzenie, ale doskonale wie, że właśnie wygrywa tę rozgrywkę. — Bo masz coś do ukrycia!

Kath przenosi wzrok na drzwi, ponieważ właśnie ktoś je otwiera.

— Kapitanie Layson. — W progu stoi wysoki blondyn o ostrych rysach twarzy i srogim spojrzeniu. — Według rozkazu wróciłem z terenu, by podjąć się tej osobliwej misji.

— Nie ma potrzeby, poruczniku Stanton. — Kapitan kiwa głową. — Jak widzisz, zajmę się nią osobiście. — Mężczyzna przenosi wzrok na przestraszoną twarz dziewczyny. — Zbyt mocno mi ciśnienie podniosła. Nawet mój najlepszy człowiek od tortur nie będzie dostatecznie skuteczny w tym przypadku. — Layson uśmiecha się obrzydliwie w jej kierunku. Kath spostrzega, że również Stanton ma podobny wyraz twarzy. Po chwili porucznik zamyka za sobą drzwi, a kapitan w tym czasie obchodzi ciało Kath z boku. Staje przy jej plecach.

— Oczekuję odpowiedzi na moje pytania.

— Powiedziałam już wszystko! — Zarzeka się Kath z paniką w głosie. Nie widzi Laysona, nie ma pewności, co ten robi za jej plecami.

— Wątpię. — Szepcze jej do ucha, a ona czuje, że zimne ostrze dotyka jej gładkiej skóry na szyi. Kath podnosi głowę wyżej, by oddalić się od zagrożenia, jednak na nic zdają się jej żałosne działania.

Powietrze przeszywa jej wrzask.

~*~

— Niech to szlag! — Za drzwiami z numerem pierwszym rozlega się po raz wtóry przeklinanie Joysa Wooda, który miota się po mieszkaniu jak poparzony. Rozgląda się we wszystkich kierunkach, przewala przedmioty, książki i szpera między ubraniami. Szuka czegoś bardzo uporczywie. Spogląda co jakiś czas na zegarek, a po skontrolowaniu godziny zaczyna chodzić jeszcze szybciej. Jest rozkojarzony, a jego myśli pędzą jak ogłupiałe.

Nagle staje pośrodku wielkiego bałaganu. Oddycha głęboko.

— Spokojnie, Joys… — mówi do siebie powoli. — Zastanów się, gdzie to wtryniłeś.

Ponownie patrzy na prawo i lewo, przeskakuje wzrokiem po najróżniejszych przedmiotach znajdujących się dookoła. Jego wzrok zatrzymuje się na dużej szafie, która umieszczona jest we wnęce. Wood uśmiecha się w charakterystyczny sposób i podchodzi spokojnie do mebla. Przesuwa wysokie drzwi szafy. Przed oczami ma wiele wieszaków, na których wiszą ubrania; marynarki, koszulki i spodnie. Szybkim ruchem odsuwa je. Zrobiwszy sobie przejście, przechodzi do szafy i opiera dłonie na ściance, która znajduje się za ubraniami. Naciska ją mocno i słyszy ciche kliknięcie. Plecy szafy odskakują nieznacznie i automatycznie przesuwają się w lewą stronę, a oczom Joysa ukazuje się tajne pomieszczenie, o którego istnieniu nie wie nikt prócz niego.

Brunet żwawo wchodzi do małego pokoju o szarych ścianach. Panuje tutaj mrok, ponieważ nie ma żadnych okien. Joys zapala światło i jego oczom ukazuje się długie biurko, a na nim kilka monitorów i komputer zaawansowanej technologii. Wszystkie ekrany są wyłączone, jedynie zielone diody migają od czasu do czasu. Brunet nie zwraca na nie uwagi, od razu kuca przy biurku i odsuwa wszystkie szuflady,  wywala całą zawartość na ziemię i przebiera pośród przeróżnych elektronicznych drobiazgów. Po chwili kręci głową z dezaprobatą. Wstaje na nogi i zbliża się do niedużej komódki stojącej obok. Jej zawartość jednak także nie przynosi mu ulgi. Na jego twarz wpływa grymas wściekłości i chłopak uderza pięścią w blat biurka, wydając z siebie znaczący ryk. Szybko jednak zwraca spojrzenie przed siebie. Zerka na niski regał z książkami, który w połowie wypełniony jest dziwnymi gadżetami elektronicznymi. Podchodzi do mebla i bierze w ręce nieliczne książki, które tam stoją. Najpierw kartkuje „Właściwości Magnetyzmu Oparte Na Równaniach Maxwella”, następnie bierze w ręce „Kryptograficzny Algorytm Szyfrujący” pióra Jonathana Drew. Jednak dopiero w trzeciej książce, która jest żółtym, opasłym tomiskiem bez tytułu, Joys znajduje to, czego szuka. Strony w tej książce są wydrążone, a w dziurze powstałej w ten sposób, znajduje się kilka małych obiektów; dwie kulki z kolcami, które Bóg wie, do czego służą, kilkanaście małych chipów magnetycznych oraz niewielka karta zawieszona na rzemieniu. Mężczyzna chwyta ten ostatni przedmiot i zawiesza go na szyi, chowa kartę starannie pod koszulką.

Po wyjściu ze swojej pracowni i dokładnym zamknięciu ukrytego przejścia Wood kuca przy zlewie, otwiera drzwiczki szafki i grzebie gdzieś między brudnymi rurami. Po omacku przeszukuje przestrzeń i marszczy czoło, nie mogąc dosięgnąć tego, czego szuka. Za chwilę jednak wyciąga dłoń, w której ściska colta. Wstaje, wkłada broń za pasek spodni na plecach. Zarzuca skórzaną kurtkę i wychodzi z mieszkania.

Przemierzając szybko ulicę, mija wiele ludzi. Niektórzy patrzą na niego zaniepokojeni i przyśpieszają kroku, inni wydają się ciekawi jego osoby, jakby był egzotyczną istotą. To prawda  wygląda, jakby urwał się z choinki ze swoimi przydługimi włosami i nieregulaminowym ubiorem. Zbliżając się do zakrętu, zwalnia, by nie zwracać na siebie uwagi i niespostrzeżenie przemknąć w uliczne zakamarki. Spogląda w niebo, które z każdą chwilą szarzeje. Chłopak tylko raz ogląda się za siebie. Jego plan jak na razie się sprawdza. Nikt go nie śledzi, żadne ciekawskie spojrzenie nie podąża za nim. Mija wiele skrzyżowań, aż w końcu skręca w prawo i przed jego oczami swoje kształty rysuje potężna budowla, która w żaden sposób nie pasuje do opalonych kamienic dookoła. Brunet pokonuje po dwa stopnie naraz i pcha potężne, czerwone drzwi. Przestrzeń przed nim jest przytłaczająca. Budowla ciągnie się przez kilkadziesiąt metrów i wznosi się na niemalże równorzędną wysokość. Wewnątrz jest całkowicie pusto i panuje półmrok, ponieważ okna są bardzo wysoko osadzone. Pozostałości witraży mienią się na kolorowo, gdy promień słońca chce przebić się do środka. Każdy krok Joysa odbija się tutaj echem, mężczyzna jednak wie, gdzie musi iść, jest całkowicie swobodny.

Przechodzi całą długość budynku i skręca w prawo, gdzie przy ścianie widać ledwo zauważalne, spiralne schodki w dół. Szybko je pokonuje, a na dole cała przestrzeń jest zupełnie inna. Proporcje są identyczne do tych na górze, jednak tutaj kolory nie są już zimne i ponure. Dookoła stoją pozapalane świece, co daje przyjemne wrażenie ciepła. Na podłodze rozłożone są dywany, lecz żaden do siebie nie pasuje. Przy ścianach stoją meble; komody wypchane książkami, szafki, regały, a w kącie po lewej stronie — cztery długie, wysłużone kanapy oraz kilka foteli. Naprzeciw nich znajduje się duży, staromodny kominek, w którym zawsze płonie ogień.

Joys widzi przed sobą kilku ludzi, dwie kobiety siedzą na kanapach, inni robią coś przy regałach, pośród nich stoi Cedric. Niemalże od razu zwraca wzrok ku Joysowi.

— Jakieś wieści? — Atkinson podchodzi do Wooda, lecz ten kręci głową.

— Muszę z tobą porozmawiać.

Cedric podnosi wymownie oczy do góry i wspina się po schodach, a Joys zaraz za nim. Brunet zaciska i luzuje pięści kilkakrotnie.

— Słuchaj. — Odzywa się brunet, gdy oboje już są na górze. Atkinson odwraca ku niemu niechętne spojrzenie. — Przyszedłem, żeby poprosić cię o przysługę.

— Nie za wiele tych przysług ostatnio było, Wood?

Joys czerpie powietrze do płuc, zaczyna mówić.

— Pamiętasz, gdy mówiłem o tej dziewczynie, mojej sąsiadce? — Cedric potwierdza ruchem głowy, jednak na jego twarzy brakuje zainteresowania. — Aresztowali ją. Sam widziałem, jak Lyeson zgarniał ją z chodnika dzisiaj po południu. — Tłumaczy z ożywieniem. — To wszystko jest przeze mnie… Musimy coś zrobić.

— My? — Przerywa mu z kpiną w głosie Atkinson. Joys marszczy czoło. — Ona nie jest jedną z nas, Joys. MY nic nie musimy. — Cedric odwraca się z zamiarem zejścia na dół.

— Słuchaj, pozwól mi zabrać kilku ludzi, odbiję ją i będzie po sprawie! — Wood próbuje go zatrzymać. W jego głosie słychać nieznaczną desperację.

Cedric odwraca się do niego powoli, jego twarz nie wyraża już kpiny, a raczej złość.

— Jakim prawem? — Warczy. Wood jest w szoku.

— Chcę po prostu naprawić to, co spiepszyłem.

— Otóż to. TY, nie MY. Idź stąd i sam ratuj swoją sierotę—księżniczkę. — Prycha. — Swoją drogą… — Unosi dłoń. — Jestem ciekaw, co na to wszystko Lana. Wie, że uganiasz się za jakąś panną, kiedy jej nie ma? — Zaśmiewa się szyderczo. Joys odwraca wzrok i zaciska szczękę ze złości. — Chcesz narazić nas wszystkich na zdemaskowanie? — Cedric podnosi głos. — Chcesz, żebyśmy wpadli?! Żeby nas wykończyli w swoich laboratoriach i powkładali nasze organy do słoików? Tego sobie życzysz?!

Joys zaciska pięści, a jego rysy twarzy są maksymalnie wyostrzone.

— Wszystko to, co planujemy od dawna...chcesz to zaprzepaścić! — Cedric zbliża się do Joysa o krok bliżej.

— Swoją dyktaturą sam niedługo nie będziesz od nich lepszy. — Syczy Joys prosto w twarz Atkinsona, którego oczy zaczynają płonąć żywym ogniem. W tej samej chwili na twarzy Wooda ląduje ciężka pięść Cedrica. Brunet zatacza się do tyłu i przykłada dłoń do nosa, z którego leje się już krew.

— Jak śmiesz! — Cedric ma chęć mordu w oczach. — Daję ci ostatnią szansę. Nie wyrzucę cię, ale uważaj sobie. — Grozi mu palcem. — Jeszcze jeden wybryk, a wykopię cię na zbity pysk i dam cynk w komandzie. Zjedzą cię, przeżują i wyplują twoje wnętrzności do swoich laboratoryjnych misek. Ostrzegam!

Cedric znika na schodach, a Wood prostuje plecy. Krańcem koszulki tamuje krew płynącą z rozbitego nosa. Jest pobudzony i rozwścieczony. Wychodzi z budynku. Na dworze jest już ciemno, a chłodny wiatr daje Joysowi ukojenie. Jego złość jednak nie odchodzi wraz z kolejnym podmuchem świeżego powietrza. Brunet stoi chwilę na szczycie schodów. Zastanawia się, wpatrzony w ciemność przed sobą. Po chwili rusza z miejsca i idzie niemalże truchtem. Na ulicach nie ma już ludzi, wszyscy są w domach, odpoczywają po pracowitym dniu. Joys rozgląda się raz za razem, zwraca uwagę na boczne uliczki i ciemne kąty. Wszędzie może czaić się ktoś z komanda, gotowy do zgarnięcia go za naruszenie ciszy nocnej. W Nowym Jorku cisza nocna to nie tylko obowiązek zachowania spokoju o określonym czasie. Tutaj oznacza to bezwzględny zakaz wychodzenia z mieszkania po godzinie 22:00. Ludzie często łamią ten przepis, ponieważ nie zawsze da się go przestrzegać.

Wood dochodzi do kamienicy przy jednej z  dróg w dzielnicy. Zbadawszy teren dookoła, pcha główne drzwi i oddycha z ulgą, gdy okazuje się, że są otwarte. W holu jest pusto, nie ma nikogo. Wskakuje więc na schody i zaraz potem niecierpliwie puka do pewnych drzwi. Po minucie w progu staje jego starszy brat Conn. Ma zaspaną twarz, którą właśnie przeciera dłonią. Widzi brata z zakrwawionym nosem i brudną koszulką. Conn marszczy czoło, a pomiędzy jego brwiami tworzą się dokładnie trzy pionowe zmarszczki.

— Joys, co u licha?! — Warczy, ale odsuwa się, by brat mógł wejść do środka.

— Zbieraj manatki i wychodzimy.

— Słucham? — Conn jest już bardziej trzeźwy i teraz przygląda się rozwalonemu nosowi Joysa. — Człowieku, ja rano muszę być w banku. W przeciwieństwie do ciebie, mam normalną, legalną pracę. — Prycha niezadowolony. — Czekaj, przyniosę ci jakiś lód.

— Daj spokój! — Joys przytrzymuje jego przedramię. — Aresztowali Kath.

Conn odwraca się z poważną miną.

— Jak to?

— Wybuch w laboratorium na uczelni. Oskarżyli ją o zniszczenie własności rządu. Zabrał ją Lyeson. — Joys znacznie podkreśla nazwisko kapitana. — Rozumiesz? LYESON! Przecież on ją zabije! — Joys gwałtownie gestykuluje przed Connem.

— Rozumiem. — Conn wbija wzrok gdzieś w przestrzeń. Potem szybko odchodzi do innego pokoju.

— Weź jakąś broń! — nawołuje Joys za nim.

Po kilku minutach Conn ubrany i z rewolwerem w ręku, chwyta pęk kluczy i wychodzi, a zaraz za nim jego brat.

— Czas odpalić starą furę. — Informuje Conn, gdy obaj opuszczają budynek. Joys zwraca ku niemu niedowierzające spojrzenie.

— Przecież nie ruszałeś jej od kilku lat…

— Co z tego? Specjalne akcje wymagają specjalnych przedsięwzięć. — Na twarzy Conna widnieje nieznaczny uśmiech. Obaj mężczyźni żwawo przedostają się w okolicę starej hali, gdzie kiedyś mieścił się magazyn z meblami. Teraz jest to miejsce całkiem opuszczone, a najbliższe domy oddalone są o dobrych kilka kilometrów. Dookoła panuje cisza. W starej przybudówce obok budynku, Conn trzyma przestarzały model Forda, który niemalże pamięta jeszcze czasy mnogiej secesji. Po wprowadzeniu cenzusu majątkowego* na posiadanie samochodu, Conn nie może być widziany w aucie, dlatego ukrywa je na czarną godzinę.

Zajmuje im kilka chwil, zanim uruchamiają maszynę. Staroć piszczy żałośnie, ponieważ resztki benzyny w baku nie pamiętają już czasów świeżości. Co ciekawe, jest to jedno z nielicznych aut, które faktycznie dotyka jeszcze do podłoża, a nie unosi się nad jezdnią jak wszystkie pojazdy. Ruszają z miejsca, ku uciesze właściciela. Po drodze Joys omawia Connowi, co zaszło przed jego kamienicą. Dokładnie wie, gdzie odjechała furgonetka. Z dokładnością opisuje także wściekłość kapitana, co wywołuje u niego wielkie obawy o życie Kath. Mężczyźni są wyjątkowo ostrożni i dbają o to, by nikt nie zauważył na drodze niezarejestrowanego auta w czasie ciszy nocnej. Gdyby ktokolwiek na nich doniósł, Connowi groziłaby kara pozbawienia wolności na dość długi czas.

Po kilkudziesięciu minutach zajeżdżają pod główny budynek komanda, gdzie najprawdopodobniej przetrzymują Kath. Conn parkuje auto w zapchlonej uliczce, na tyłach jednej z kamienic. Po czym oboje idą w kierunku wysokiego budynku wykonanego brązowej cegły. Budynek ma kilkadziesiąt pięter i jest najwyższą budowlą w dzielnicy. Nie jest jednak łatwo dostać się do środka, ponieważ dookoła parceli ciągnie się ogrodzenie z bramą otwieraną tylko na elektroniczną przepustkę. Na szczęście Joys pomyślał także o tym.

— Conn. — Joys zwraca głowę ku bratu, który kroczy obok. — Mam tylko jedną kartę dostępu. Ty wyglądasz na bardziej ogarniętego, więc wejdziesz głównym. — Informuje i zaraz potem ściąga z szyi kartę na rzemieniu. Wręcza ją Connowi. Mężczyzna przyjmuje kartę bez sprzeciwu. Wiesza przedmiot na swojej szyi i ruchem dłoni upewnia się, że rewolwer jest za plecami, na swoim miejscu.

— Nie mam munduru, zorientują się, że coś jest nie tak.

— Spokojnie. Powiedz, że jesteś gościem od IT. — Joys puszcza mu oczko, a Conn odwzajemnia się wątpiącym spojrzeniem.

— A co z tobą? — Conn nie patrzy na brata, obserwuje cichą okolicę, marszczy czoło, co uwydatnia zmarszczki między brwiami.

— Ja znam lepsze wejście. Conn, musimy ją szybko znaleźć. O ile jeszcze żyje. — Ostatnie zdanie Joys wypowiada z obawą, po cichu.

— Znajdziemy. — Conn kieruje spojrzenie na bruneta. W jego oczach widać pokrzepienie.

— Jest umowa — odpowiada Joys stanowczym głosem. — Którykolwiek z nas ją znajdzie jako pierwszy, ma za zadanie ją wyprowadzić. Nie czekamy na siebie nawzajem. — Joys mówi to tak, jakby wprost chciał powiedzieć: „nie czekaj na mnie”. Conn nie wydaje się pewny co do warunków tej umowy, jego twarz wyraża tysiące wątpliwości. — Słyszysz? — dopytuje młodszy Wood. Nie otrzymuje jednak odpowiedzi. — Nie zgrywaj bohatera, Conn.

Starszy Wood przeciąga kartę przy furcie. Gardała obydwu braci są zaciśnięte. Ulga przychodzi, dopiero gdy zapala się zielone światełko i brama odskakuje mechanicznie w prawo. Joys natychmiast oddala się w kierunku tyłów gmachu. Conn stoi przez chwilę i rzuca okiem na rozgwieżdżone niebo. Czerpie powietrze do płuc i także kieruje się do głównego wejścia.

~*~

Joys po wyjściu z szybu wentylacyjnego przemierza upiornie białe korytarze komanda. Cała sterylna atmosfera przyprawia o ból głowy i chęć zdemolowania wnętrza. Wood idzie szybkim krokiem, przed sobą ma wyciągniętego colta. Przed każdym zakrętem i skrzyżowaniem upewnia się, że nikt nie stanie mu zaraz na przeszkodzie. Jego dokładność świadczy o tym, że zależy mu na pozostaniu incognito. Element zaskoczenia to jego jedyna przewaga nad wrogiem.

Mija kolejno bloki, C11, C12, C13, po czym dochodzi do serii bloków B, lecz dopiero po kilkunastu zakrętach i pokonaniu dwóch pięter słyszy nieznaczne dźwięki. Początkowo są to tylko jakieś słabe jęki, które z czasem i przebytą odległością zamieniają się w kakofonię wrzasków, skomleń, przekleństw i śmiechu. Ten ostatni niezaprzeczalnie należy do Laysona.

Joys zaciska pięści, a żyły na jego dłoniach uwypuklają się znacząco. Mężczyzna ma ogień w oczach. Zbliża się w kierunku słyszanych dźwięków, jest teraz na bloku A, na drugim piętrze. Po drodze rozgląda się dookoła, jakby wymyślał nad tym, jaka będzie najszybsza droga ucieczki. Jest już na skrzyżowaniu korytarzy, z naprzeciwka nikt nie idzie, a długi, biały tunel ciągnie się jakby w nieskończoność. Całość przyprawia o klaustrofobię. Joys wychyla głowę w lewą stronę, to właśnie stamtąd zdaje się słyszeć wrzaski Kath. Nie wygląda na zdziwionego, widząc na korytarzu dwóch strażników z automatami na ramionach. Obaj są odwróceni do niego bokiem, wzrok mają utkwiony w przeciwległej ścianie. Wyglądają jak zombie z wypranymi mózgami. Joys mierzy ich wzrokiem, jakby kalkulował swoje szanse. W jego głowie właśnie teraz powstaje plan działania.

Brunet wychyla głowę za róg, przed sobą ma broń wycelowaną dokładnie w jednego ze strażników. Ryzykując wiele, nie waha się i pociąga za spust, a wystrzał z colta idealnie pokrywa się z kolejnym, wołającym o pomstę do nieba, wrzaskiem Kath. Joys, nie czekając na nic, wyskakuje z ukrycia i biegnąc w stronę drugiego komendariusza, celuje w niego. Strażnik, widząc, jak jego kolega upada trafiony w głowę, od razu rzuca się do ataku, wrzeszcząc na całe gardło o wrogu i kodzie czerwonym. Joys nie słyszy już nawoływań, zdaje się nie dostrzegać jego gestykulacji oraz momentu, w którym tamten chwyta broń. Brunet biegnie przed siebie, a całą koncentrację skupia na swojej celności. Ponownie wymierza śmiercionośny strzał. Komendariusz upada na ziemię, jednak Joys także na niej ląduje. Zostaje odepchnięty siłą strzału. Podnosi się na łokciach. Szybko wstaje, bo wie, że tuż obok jest Kath, która czeka na ratunek. Brunet chwieje się na nogach, marszczy czoło i przykłada dłoń do lewego barku. Coś jest nie tak. Jego palce są pokryte lepką krwią, której przybywa w każdej chwili.

Oberwał.

— Niech to szlag! — Przeklina pod nosem. Właśnie wtedy za jego plecami pojawia się Conn, on również ma broń przed sobą. Nie wydaje się zbyt zszokowany zastanym widokiem.

— W porządku? — Conn początkowo nie widzi krwi, dopiero gdy podchodzi bliżej, dostrzega ranę na barku brata. — Jesteś ranny. — Stwierdza z niepokojem, a Joys się krzywi. Obaj zaraz odwracają od siebie wzrok, bo pojawia się przed nimi kapitan Lyeson. Wychodzi z jednego z pomieszczeń po lewej stronie. Widzi obojga braci oraz swoich komendariuszy w kałużach krwi, mimo to wolnym krokiem zbliża się do nich, a na jego twarzy widać nieznaczny uśmiech. Podchodząc, wyciera zakrwawiony sztylet o białą, jedwabną chusteczkę. Wydaje się, że cała sytuacja go bawi.

— Wielcy wybawiciele! — Mówi to z patosem, jakby zapowiadał przybycie książąt na dwór królewski. — Widzę, że już się poczuliście jak w domu. — Rechocze. — Miło cię widzieć, Joys. Ile to już się nie widzieliśmy? Kilka tygodni, zdaje się. — Uśmiecha się półgębkiem.

Joys stojący naprzeciwko kieruje na niego nienawistne spojrzenie. Conn w tej samej chwili wsuwa bratu do kieszeni kurtki kartę magnetyczną, jednak Lyeson tego nie zauważa.

— A ty? Musisz być jego bratem. — Zwraca się do Conna. — Niewątpliwie jesteś dumny ze smarkacza, co? — Lyeson podnosi jedną brew wyżej, jakby w istocie był ciekawy odpowiedzi. — Być może nawet nie wiesz, co ten karaluch wyprawia, hmm?

Conn obserwuje Lyesona ze stoickim spokojem. Joys w tym czasie zwraca uwagę na wyposażenie wroga. Czy możliwe jest, że kapitan ma pod ubraniem ukrytą broń? Wychodząc, miał w rękach tylko ten mały sztylet.

Lyeson podchodzi w kierunku mężczyzn, staje dokładnie naprzeciw nich. Teraz może mówić szeptem, a i tak go wyraźnie słyszą.

— A wasz ojczulek? Jak żyje? — Kapitan przekręca głowę, a w jego spojrzeniu Conn dostrzega coś na kształt szaleństwa. — Dobrze mu w tej wylęgarni karaluchów na wschodzie? — Śmieje się szyderczo. Conn pod wpływem złości porusza się gwałtownie, jednak dłoń Joysa zaciśnięta na jego przedramieniu skutecznie go hamuje.

— Nie daj się sprowokować. — Conn słyszy dobitne słowa brata i zaciska szczękę, co uwydatnia jej kwadratowy kształt.

— Chyba ci łatwo nerwy puszczają, chłoptasiu. — kpi sobie kapitan. — Dobrze wiesz, że to twoja wina i nikogo innego, że masz brata karalucha! — Lyeson spluwa mu w twarz i Conn od razu, bez, chociażby mrugnięcia okiem, rzuca się na wroga. Element zaskoczenia sprawia, że Lyeson nie zdąża złapać za ostrze. Conn powala go na podłogę i okłada pięściami jego twarz, która wkrótce pokrywa się czerwonymi plamami. Kapitan o dziwo rechocze, ale oprócz tego skrupulatnie stara się zrzucić napastnika. Joys, widząc, jak jeden okłada drugiego, wykorzystuje chwilę i szybko wbiega do sali, gdzie powinna być Kath. W istocie zmaltretowana dziewczyna siedzi na krześle, całe ciało ma pochylone do przodu, a jej głowa zwisa bezwładnie. Joys staje w progu na sekundę. Nie jest do końca pewny, czy to ona. Po chwili podchodzi bliżej, widzi gołe plecy, na których dostrzega czerwono—sine pręgi ze śladami krwi. Wood delikatnie unosi jej głowę, to jednak jest Kath. W dodatku przytomna teoretycznie. Jej niebieskie oczy są otwarte, jednak nie widać w nich ducha, są puste i bez wyrazu. Na czole Joysa pojawiają się krople potu.

— Kath! — Mężczyzna potrząsa nią lekko. Słyszy oddech. Odchyliwszy jej głowę, widzi, że na szyi ma kilkanaście nacięć, a jej szara, regulaminowa sukienka jest przesiąknięta krwią.

— Słyszysz mnie? — Ponownie potrząsa ramionami Kath. Dziewczyna lekko podnosi głowę, szepcze coś, jednak on nic nie rozumie. — Zabiorę cię stąd. — Brunet przykłada kartę do elektronicznych kajdanek, a one natychmiast się otwierają, uwalniając dłonie dziewczyny. Kath masuje nadgarstki. Obrazy dookoła wirują, a dźwięki są przytłumione. Po chwili jednak wszystko się poprawia i do jej uszu dochodzi zgiełk walki, która nadal toczy się za drzwiami.

— Co tam się dzieje? — Pyta niepewnym głosem. Joys milczy. Brunetka wstaje na obolałe nogi, jednak ta ranna, prawa, odmawia jej posłuszeństwa i dziewczyna wcale nie może na nią ustać. — Nie mogę iść.

— Damy radę. Musimy spadać, Kathy. — Wood niepewnie zerka w kierunku wyjścia, nie widzi sylwetki Conna ani Lyesona, ale słyszy dźwięki. Nie ma możliwości, by Conn sobie nie poradził. Kath oparta na ramieniu Joysa wychodzi z pomieszczenia. Oboje widzą, jak dwoje mężczyzn tarza się po ziemi. Conn próbuje oddalić sztylet od swojej twarzy, a Lyeson nie daje za wygraną.

— Jesteś jedną nogą w grobie! — Syczy kapitan przez zaciśnięte zęby, a jego ślina rozpryskuje się dookoła.

— Nie dzisiaj. — Odpowiada Conn, jednak jego głos drży. W tej samej chwili udaje mu się przejąć sztylet i wbija go w klatkę piersiową kapitana. Dźwięk przeszywanej ostrzem skóry przyprawia o gęsią skórkę. Lyeson dyszy ciężko. Conn nagle wstaje na nogi i biegnie przed siebie.

— Spadamy! — Krzyczy Joys i razem z Kath szybko próbują go dogonić.

Cała trójka pośpiesznie wsiada do samochodu, Conn wypuszcza z ulgą powietrze z płuc, gdy stary grat nie stawia oporu. Bez zastanowienia udają się do jego mieszkania, gdzie postanawiają spędzić noc.

...........................................................................................

* cenzus majątkowy - ograniczenie pewnych praw dla grupy osób o określonym majątku, w tym przypadku, osoby ze zbyt małym dochodem nie mogą posiadać samochodu.

Może nie jest to niedziela po południu, ale jednak słowa jako tako dotrzymałam! Szczerze mówiąc, to najdłuższy rozdział do tej pory, ale mam nadzieję, że nikt nie uśnie! :)

Czekam na Wasze opinie w komentarzach!

Kolejny rozdział pojawi się w terminie bliżej nieokreślonym.
Nowy rozdział pojawi się 12. marca, wieczorem!

>> NASTĘPNY